23 Sty 2021, Sob 19:17, PID: 835696 Hello, Od pewnego czasu coraz częściej chce się wyprowadzić z domu. Aczkolwiek, no nie bardzo potrafię to zrobić. Pomijając lęki typu nie poradzę sobie, nic nie umiem itp., które niby wiem, że są przesadne i tym bardziej pokazują, że powinienem się wyprowadzić, to nie mam pojęcia jak to zakomunikować rodzinie. Niby od pewnego czasu o tym mówię, ale raczej nie traktują mnie poważnie, czy wręcz pytają po co. Nawet może jest pewne zrozumienie, że chcę się usamodzielnić. Ale moja mama jest trochę nadopiekuńcza, choć w sumie ona wspomniała o tym, że jeśli chce się usamodzielnić to ok, że każdy decyduje o swoim życiu itp., ale z drugiej strony mam wrażenie, że się obrażą. I choć czasami mnie wkurzają, to ja kocham swoją rodzinę. Ale jednak widzę po swoim zachowaniu, że brak mi prywatności, żyjąc w wiecznie otwartym pokoju przechodnim. Nie potrafię np. wyciągnąć książki do nauki języka, którą sobie wypożyczyłem, bo zobaczą i będę się wstydził, a oni będą dopytywać. Gdy np. robię pompki, to staram się robić to wtedy kiedy nikt nie będzie przechodził po domu, bo ktoś zobaczy. Widzę, że mam wbity nawyk przerzucania stron internetowych, gdy ktoś przechodzi, i nie chodzi o to, że nie wiadomo jakie strony przeglądam, ale w zasadzie cokolwiek innego niż newsy, to ukrywam. Wiem, że to wszystko brzmi śmiesznie, ale jednak takowe są moje odczucia. Poza tym, obawiam się, że gdy się wyprowadzę, to będę mega samotny. Prawda jest taka, że poza rodziną, nie mam "realnych ludzi" z którymi bym się spotkał czy coś. W sumie nie wiem po co to wszystko napisałem, pewnie żeby chociaż wyrzucić z siebie to wszystko. inwaf Zarejestrowany(a) 23 Sty 2021, Sob 19:22, PID: 835697 O Panie, ciężki temat. Jednak jestem zdania, że dorośli ludzie nie powinni mieszkać z rodzicami, jeżeli finansowo Ci się to spina to nie próbuj sobie tego pomysłu wybijać z głowy. Zasió sernik z rodzynkami 23 Sty 2021, Sob 19:33, PID: 835700 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 23 Sty 2021, Sob 19:33 przez Zasió.) Jak? Trzeba mieć jas. Jak masz haj, to po prostu to zrób, zwłaszcza w twojej sytuacji to jest wręcz niezbędne. Reakcja rodziny pewnie nie będzie taka zła, jesli nie macie jakichś toksycznych relacji. Przecież to naturalna kolej rzeczy. kartofel Zarejestrowany(a) 23 Sty 2021, Sob 19:36, PID: 835701 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 23 Sty 2021, Sob 19:37 przez kartofel.) Przede wszystkim - finanse. Czy wiesz, ile kosztuje codzienne życie? Czy wypłata wystarczy Ci tylko do dziesiątego, czy też zostanie coś do odłożenia? Czy orientujesz się w cenach wynajmu w okolicy, w której chcesz zamieszkać? Czy w razie dużego fakapu rodzice będą w stanie Ci pomóc (np. popsuje się jakiś sprzęt, trzeba będzie go naprawić/kupić nowy/iść prywatnie do lekarza/wyskoczy jakikolwiek inny niespodziewany, duży wydatek)? Czy bierzesz pod uwagę możliwość mieszkania z innymi lokatorami? Słowem - moim zdaniem kasa jest w tym przypadku najważniejsza. Umiejętnościami życiowymi bym się nie martwiła za bardzo. W internecie jest mnóstwo przepisów, gotowania da się łatwo nauczyć, jak raz czy dwa źle posortujesz pranie, to potem zapamiętasz, jakich błędów nie popełniać. Obsługa mopa to też nie jest żaden problem. W przypadku dużego roztrzepania można sobie ustawiać przypominajki w telefonie "zapłać czynsz", "zapłać rachunek za xyz", "dzisiaj przychodzi hydraulik". Natomiast odchodząc od spraw przyziemnych, to moim zdaniem pierwszym krokiem ku przeprowadzce jest uświadomienie sobie, że jest się dorosłym człowiekiem, w pełni odpowiedzialnym za swoje życie. A potem jeszcze "tylko" trzeba zacząć tym życiem sterować po swojemu i przestać być posłusznym dzieckiem. A zaraz potem trzeba zerknąć na swoje konto bankowe. smuteczek Zarejestrowany(a) 23 Sty 2021, Sob 19:44, PID: 835703 @leftcereal nawet nie wiesz jak Cię doskonale rozumiem, ja postanowiłam sobie, że w tym roku zamieszkam sama choćby nie wiem co, czekam tylko, aż będę mieć pewną pracę (we wtorek mam rozmowę kwalifikacyjną, więc jest nadzieja), mam trochę oszczędności, a w najgorszym wypadku jak sobie nie poradzę (ale poradzę, muszę!) rodzice z radością powitają mnie z powrotem, szczególnie mama, bo również jest nadopiekuńcza i nawet nie dopuszcza do siebie myśli, że mogę się wyprowadzić. Eskapista2 Nieaktywny(a) 23 Sty 2021, Sob 19:54, PID: 835706 Ja mam to szczęście, że posiadam drzwi do pokoju więc mam prywatność Ja z jeden strony chciałbym się wyprowadzić, a z drugiej wiem, że bym sobie nie poradził. Jestem w takim stanie, że samotność to najgorsze, co mogę sobie sprawić. Poza tym rodzice sprawiają, że coś co normalnie byłoby niemożliwym wysiłkiem - jak zrobienie jedzenia - mam od tak. ( Napisałbym więcej, ale jestem na dworze i mi ręce marzną ) 23 Sty 2021, Sob 20:07, PID: 835709 No, pieniędzy mam trochę odłożone, a i na 99% mam stałą pracę(w sensie zaraz kończę 3 miesięczny okres próbny, ale już mi powiedzieli, że chcą przedłużyć). @smuteczek mam nadzieję, że ci się uda, no i powodzenia na rozmowie. No i dzięki wszystkim za odpowiedzi @Eskapista2 na pewno byś sobie poradził, ale jeżeli uważasz, że nie jesteś w stanie obecnie, no to może lepiej przetrzymać, aż poprawisz swój stan ult precz z normictwem 23 Sty 2021, Sob 20:22, PID: 835711 Rozumiem cię, niby prosta sprawa, a jednak ciężko się wyrwać. Samemu planuję wyprowadzkę od dawna, ale nawet nie potrafię zacząć tematu z rodziną, a co dopiero podjąć jakieś zdecydowane kroki. Wiem że nic tutaj po mnie, bo za 10 lat będzie dokładnie tak samo, nie mam nic do stracenia, ale jednak zwlekam z tym. Również uważam, że w większości przypadków w pewnym wieku należało by wyfrunąć z gniazdka, nawet będąc 'normalnym', a co dopiero jeśli mamy poczucie, że taka sytuacja nas ogranicza. Wiadomo, że nie ma co dla zasady się wyprowadzać, ale jednak ciężko mieć własne życie mieszkając z rodziną, pewnie niektórzy potrafią i im to nie przeszkadza. Ale jeśli nie masz nawet do końca swojego pokoju, to jednak lipa... Szkoda, że sytuacja taka, a nie inna; wynajem drogi (chociaż mam wrażenie, że nie jest już aż tak źle) i ta cała srandemia nie sprzyjają wychodzeniu ze strefy komfortu Eskapista2 Nieaktywny(a) 23 Sty 2021, Sob 20:34, PID: 835713 (23 Sty 2021, Sob 20:07)leftcereal napisał(a): No, pieniędzy mam trochę odłożone, a i na 99% mam stałą pracę(w sensie zaraz kończę 3 miesięczny okres próbny, ale już mi powiedzieli, że chcą przedłużyć). @smuteczek mam nadzieję, że ci się uda, no i powodzenia na rozmowie. No i dzięki wszystkim za odpowiedzi @Eskapista2 na pewno byś sobie poradził, ale jeżeli uważasz, że nie jesteś w stanie obecnie, no to może lepiej przetrzymać, aż poprawisz swój stan Uwierz, mi nie poradziłbym sobie. Jestem całkowicie niesamodzielny. W dodatku często dopadają mnie takie stany, że nie mam siły wstać z łóżka. Zrobienie sobie jedzenia to już w ogóle kosmos. Jadłbym suchy chleb i nienawidził swojego życia w ciemności. Przetrzymanie też ssie, bo na razie jest coraz gorzej. Nikt nit wie, że mam depresje i fobie, często też sam tego nie jestem pewien. W ogóle nie potrafię rozmawiać, dosłownie i przenośnie, czuję się też oddzielony od swoich uczuć. To że w ogóle tu piszę w takim stanie jest cudem. ( Wróciłem do domu, na lopka i mogę pisać więcej ) 23 Sty 2021, Sob 21:36, PID: 835724 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 23 Sty 2021, Sob 21:37 przez Ketina.) (23 Sty 2021, Sob 19:17)leftcereal napisał(a): Nawet może jest pewne zrozumienie, że chcę się usamodzielnić. Ale moja mama jest trochę nadopiekuńcza, choć w sumie ona wspomniała o tym, że jeśli chce się usamodzielnić to ok, że każdy decyduje o swoim życiu itp., ale z drugiej strony mam wrażenie, że się obrażą. I choć czasami mnie wkurzają, to ja kocham swoją rodzinę. Ale jednak widzę po swoim zachowaniu, że brak mi prywatności, żyjąc w wiecznie otwartym pokoju przechodnim. Nie potrafię np. wyciągnąć książki do nauki języka, którą sobie wypożyczyłem, bo zobaczą i będę się wstydził, a oni będą dopytywać. Gdy np. robię pompki, to staram się robić to wtedy kiedy nikt nie będzie przechodził po domu, bo ktoś zobaczy. Widzę, że mam wbity nawyk przerzucania stron internetowych, gdy ktoś przechodzi, i nie chodzi o to, że nie wiadomo jakie strony przeglądam, ale w zasadzie cokolwiek innego niż newsy, to ukrywam. Ciekawe. Wiesz co? Mam bardzo podobnie. Skąd u Ciebie takie odczucia a propos prywatności? Ja mam właśnie najgorsze schizy dotyczące właśnie oglądania mnie jak ćwiczę, ale również tak jak Ty nie lubię jak ktoś się wypytuje o każdą stronę którą oglądam (lub mnie zaczepia/chce zobaczyć, co robię w danym momencie), o każdą książkę, którą czytam, lub o każdą czynność, którą wykonuję. Mam w sobie silnie zakorzenioną potrzebę prywatności i to dotyczy całkiem dużej ilości moich codziennych aktywności. To są takie pozornie nieracjonalne odruchy(?), bo np. gdy czytam sobie o zasadach gry, których się uczę lub czytam książkę historyczną/religioznawczą/psychologiczną, a ktoś chce zobaczyć, co robię, to automatycznie w moim mózgu włącza się opcja "zakryj najbardziej, jak tylko możesz i spraw, żeby nie było w ogóle dyskusji na ten temat". inwaf Zarejestrowany(a) 23 Sty 2021, Sob 21:53, PID: 835728 (23 Sty 2021, Sob 21:36)KA_☕☕☕_WA napisał(a): To są takie pozornie nieracjonalne odruchy(?), bo np. gdy czytam sobie o zasadach gry, których się uczę lub czytam książkę historyczną/religioznawczą/psychologiczną, a ktoś chce zobaczyć, co robię, to automatycznie w moim mózgu włącza się opcja "zakryj najbardziej, jak tylko możesz i spraw, żeby nie było w ogóle dyskusji na ten temat".A to nie jest po postu wstyd? Ja to zawsze utożsamialem ze wstydem. Bo czytasz to, co czytasz i co ktoś pomyśli w związku z tym. Co ktoś pomyśli, że przeglądasz właśnie TO w internecie. Ćwiczysz, więc sobie pomyśli pewnie, że chcesz być atrakcyjniejsza, pewnie Ci kawalerowie w głowie, a to przecież powód żeby ktoś Cie wyśmiał. Dla mnie to ma niewiele wspólnego z walką o prywatność, bo to są czynności które są powszechne i generalnie traktowane jako jawne. To nie jest chowanie telefonu, żeby ktoś nie czytał wiadomości. Ja to odczuwam jako wstyd, i wydaje mi się, że to uczucie tutaj towarzyszy bardzo chętnie forumowiczom, właśnie w bardzo prozaicznych sytuacjach. Zasió sernik z rodzynkami 23 Sty 2021, Sob 22:16, PID: 835732 Pewnie coś w tym jest, ale może to też być niechęć do dzielenia się pewnym rzeczami z pewnymi osobami. Albo ze wszystkimi. 23 Sty 2021, Sob 22:32, PID: 835736 No to chyba tak jak inwaf napisał wstyd głównie. W sumie to co to za problem, że np. moja mama zobaczy, że ćwiczę, to raczej pozytywna rzecz, a jednak się chowam. Taki wstyd na ogół dotyczy bardzo wielu sytuacji np. jakiś egzamin z angielskiego. Ale na szczęście niektórzy są litościwi. Tomek_z_SUR Kolekcjoner 23 Sty 2021, Sob 23:08, PID: 835740 W temacie: aby się wyprowadzić należy: 1. Dodać do siebie koszty stałe, tzn. np. czynsz, odstępne i rachunki (orientacyjnie), 2. Sprawdzić, czy po odjęciu 2000 zł na dzień dobry nie braknie nam kasy (kaucja), 3. Odjąć od miesięcznych dochodów netto koszty z pkt 1. 4. Jeśli wyszło przynajmniej +1000, to wynająć mieszkanie, 5. Poinformować rodziców o wyprowadzce, 6. Wyprowadzić się. Na początek starczy. Fobiki bez bobasków nie muszą od razu kupować jak to niektórzy z uporem powtarzają. Wybierałem się na swoje jak sójka za morze i przeliczałem i krzywiłem się, że jakto tak większość kasy na mieszkanie a trzeba było lata temu to zrobić. Wszystko się dopięło i w końcu mam swój mały świat. Kiszenie się z rodzicami jest szkodliwe dla dorosłych ludzi. @"KA_☕☕☕_WA" nie chowaj, bo i tak wiem co tam masz 23 Sty 2021, Sob 23:15, PID: 835741 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 23 Sty 2021, Sob 23:17 przez Nowy555.) Znajdz prace za taka stawke ktora Ci mozliwi wyprowadzke. 3000 mysle ze na poczatek to z hakiem ogolnie przy lepszej okazji to zrob, tak jak ja w ciagu tych 2 lat bardzo duzo sie u mnie wydarzylo, czuje ze zyje gdybym ten sam czas siedzial w bialymstoku to dawno wladowalbym u czubkow jakbym czytal o sobie w tym wieku to normalka, kazdy musi miec swoje zycie Na pewno masz jakies oszczednosci na bilety, kaucje itp wiec luz jesli jestes bezrobotny to dostaniesz tzw bon na zasiedlenie za to ze dostales prace w miejscowosci odleglej o min 100 kim od miasta rodzinnego ja takie chajsy zgarnolem, jakies 9000 wiec masz na start Zasió sernik z rodzynkami 23 Sty 2021, Sob 23:22, PID: 835743 Swój mały świat w cudzym mieszkaniu gdzie nic nie jest twoje i zawsze mogą ci podnieść czynsz. Tak, wiem, że do mnie pijesz, misiu. Tomek_z_SUR Kolekcjoner 23 Sty 2021, Sob 23:29, PID: 835746 Można odwrócić punkt widzenia i patrz: mam wszystko, co mi potrzebne a nie musiałem tego kupić i w każdej chwili mogę iść gdzie indziej jak mi podniosą czynsz albo się meble zużyją albo zaciągnąć sobie pętlę kredytu na szyi i kupić swoje. 23 Sty 2021, Sob 23:33, PID: 835747 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 23 Sty 2021, Sob 23:44 przez Ketina.) (23 Sty 2021, Sob 21:53)inwaf napisał(a): A to nie jest po postu wstyd? Ja to zawsze utożsamialem ze wstydem. Bo czytasz to, co czytasz i co ktoś pomyśli w związku z tym. Co ktoś pomyśli, że przeglądasz właśnie TO w internecie. Ćwiczysz, więc sobie pomyśli pewnie, że chcesz być atrakcyjniejsza, pewnie Ci kawalerowie w głowie, a to przecież powód żeby ktoś Cie wyśmiał. Dla mnie to ma niewiele wspólnego z walką o prywatność, bo to są czynności które są powszechne i generalnie traktowane jako jawne. To nie jest chowanie telefonu, żeby ktoś nie czytał wiadomości. Ja to odczuwam jako wstyd, i wydaje mi się, że to uczucie tutaj towarzyszy bardzo chętnie forumowiczom, właśnie w bardzo prozaicznych sytuacjach. Hmmm... Czy ja wiem, czy tylko wstyd? Myślę, że nie. Oczywiście to może być w pewnym sensie to, ale w takich sytuacjach dochodzi też bardzo wyraźna chęć uniknięcia zażenowania ( takiego, o. -> ), długiego tłumaczenia, czy jakichś konsekwencji, które mogą mieć wpływ na moją przyszłość i inne. Dochodzą też do tego pewne moje traumy, które sprawiają, że wolę, żeby pewne osoby nie widziały mnie wykonującej pewne czynności (a co też nie tylko wiąże się ze wstydem). Dobrym przykładem są np. moje pasje językowe. Gdy mama zauważyła moje zainteresowanie j. angielskim, to od razu pomyślała sobie, że na pewno uwielbiam też całą kulturę brytyjską, mimo iż totalnie to najmniej mnie obchodziło w nauce języków. XD Próbowałam jej to zasugerować, ale nie dawało to zamierzonych efektów. Pewnego mama wybierała ze mną firanki do pokoju. Akurat ogarnęła mi takie wzory i kolory, które odpowiadały moim "pasjom" i jakoś tak wyszło, że po rozmowie ze mną postanowiła kupić firanki z symbolami GB. Inną sytuacją były np. Mikołajki, na które dostałam od "Mikołaja klasowego" szalik ze flagą Wielkiej Brytanii (jako że przez całą moją edukację byłam najlepsza w klasie z angola i wszyscy o tym wiedzieli). Także wolę unikać różnych przypuszczeń o mnie. Czy to, że ktoś lubi sushi i gra w chińczyka oznacza, że automatycznie ma fioła na punkcie kultury Azji? Ja bym w takim wypadku głębiej zbadała temat i nie robiła powierzchownych założeń. Mam wiele cech osobowości schizodalnej. Może mam w pewnym sensie skopofobię czy cuś? ___________________________________________________________________________ A no i jeszcze dużą rolę gra silna chęć kreowania swojego wewnętrznego świata, do którego mało kto ma dostęp. Nie umiem chyba nazwać emocji opisującej to zjawisko. 23 Sty 2021, Sob 23:42, PID: 835748 (23 Sty 2021, Sob 23:22)Zasió napisał(a): Swój mały świat w cudzym mieszkaniu gdzie nic nie jest twoje i zawsze mogą ci podnieść czynsz. Tak, wiem, że do mnie pijesz, jak moi starzy czasami warto wiecej zabulic, nawet poprzymierac glodem przed wyplata niz sluchac zrzedzenia rodzicow a za to moc sie spelniac Ty tak piszesz bo pewnie nie masz mozliwosci wyprowadzki a bardzo chcialbys Danna Zarejestrowany(a) 24 Sty 2021, Nie 0:23, PID: 835754 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 24 Sty 2021, Nie 0:25 przez Danna.) (23 Sty 2021, Sob 23:15)Nowy555 napisał(a): Znajdz prace za taka stawke ktora Ci mozliwi wyprowadzke. 3000 mysle ze na poczatek to z hakiem ogolnie przy lepszej okazji to zrob, tak jak ja w ciagu tych 2 lat bardzo duzo sie u mnie wydarzylo, czuje ze zyje gdybym ten sam czas siedzial w bialymstoku to dawno wladowalbym u czubkow jakbym czytal o sobie w tym wieku to normalka, kazdy musi miec swoje zycie Na pewno masz jakies oszczednosci na bilety, kaucje itp wiec luz jesli jestes bezrobotny to dostaniesz tzw bon na zasiedlenie za to ze dostales prace w miejscowosci odleglej o min 100 kim od miasta rodzinnego ja takie chajsy zgarnolem, jakies 9000 wiec masz na start Znajdź pracę za 3000 z hakiem na początek? No nie wiem... (23 Sty 2021, Sob 23:42)Nowy555 napisał(a): (23 Sty 2021, Sob 23:22)Zasió napisał(a): Swój mały świat w cudzym mieszkaniu gdzie nic nie jest twoje i zawsze mogą ci podnieść czynsz. Tak, wiem, że do mnie pijesz, jak moi starzy czasami warto wiecej zabulic, nawet poprzymierac glodem przed wyplata niz sluchac zrzedzenia rodzicow a za to moc sie spelniac Ty tak piszesz bo pewnie nie masz mozliwosci wyprowadzki a bardzo chcialbys Ale jak się spełniać? Sorry, że czepiam się słówek, ale jak burczy w brzuszku, to spełnianie się jest na drugim planie. Zasió sernik z rodzynkami 24 Sty 2021, Nie 0:59, PID: 835755 a jak nie burczy ale przejadasz wszystko na czynsz, opłaty i jedzenie, albo zostaje ci z 500 zł, toteż cienko. Niby coś tam mozna kupić albo zaszaleć nawet w pubie czy macu, ale na nowego OLED-a będziesz trzy kwartały odkładał. itp. itd. wolność dla wolności ma sens gdy masz naprawdę toksyczny dom, a jak po prostu czujesz isę stłamszony, ograniczony itp to trzeba jeszcze myśleć, czy po tej wyprowadzce będziesz miał za co próbować korzystać z życia oglądanie porno bez słuchawek albo z rozkręconymi głośnikami to jest jakaś atrakcja na początek, no ale szybko spowszednieje to chybakwestia tego o jakiej kto wolności marzy, czego mu brakuje, co by go napędzało Danna Zarejestrowany(a) 24 Sty 2021, Nie 7:57, PID: 835766 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 24 Sty 2021, Nie 7:58 przez Danna.) (24 Sty 2021, Nie 0:59)Zasió napisał(a): to chybakwestia tego o jakiej kto wolności marzy, czego mu brakuje, co by go napędzało Tak, i kwestia tego ile się zarabia, i ile pozostanie hajsu do dyspozycji po opłaceniu wszystkiego co niezbędne. 24 Sty 2021, Nie 9:37, PID: 835767 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 24 Sty 2021, Nie 9:39 przez Nowy555.) (24 Sty 2021, Nie 0:59)Zasió napisał(a): a jak nie burczy ale przejadasz wszystko na czynsz, opłaty i jedzenie, albo zostaje ci z 500 zł, toteż cienko. Niby coś tam mozna kupić albo zaszaleć nawet w pubie czy macu, ale na nowego OLED-a będziesz trzy kwartały odkładał. itp. itd. wolność dla wolności ma sens gdy masz naprawdę toksyczny dom, a jak po prostu czujesz isę stłamszony, ograniczony itp to trzeba jeszcze myśleć, czy po tej wyprowadzce będziesz miał za co próbować korzystać z życia oglądanie porno bez słuchawek albo z rozkręconymi głośnikami to jest jakaś atrakcja na początek, no ale szybko spowszednieje to chybakwestia tego o jakiej kto wolności marzy, czego mu brakuje, co by go napędzało Nie trzeba tez wybredzac. Jakbym wybredzal to do teraz bym siedzial w domu. 500 zl odlozyc tez dobrze. Najgorzej jest jak ktos nic nie moze odlozyc i pracuje dla idei. (24 Sty 2021, Nie 7:57)Danna napisał(a): (24 Sty 2021, Nie 0:59)Zasió napisał(a): to chybakwestia tego o jakiej kto wolności marzy, czego mu brakuje, co by go napędzało Tak, i kwestia tego ile się zarabia, i ile pozostanie hajsu do dyspozycji po opłaceniu wszystkiego co niezbędne. Mi np. brakowalo swobody, mianowicie braku koniecznosci informowania o tym gdzie ide z kim po co itp albo zdawaniu relacji z randki a zwlaszcza spontanicznych podrozy. Niby to niewielie a jednak tak wiele teraz moge robic co chce inwaf Zarejestrowany(a) 24 Sty 2021, Nie 12:32, PID: 835772 (23 Sty 2021, Sob 23:33)KA_☕☕☕_WA napisał(a): Hmmm... Czy ja wiem, czy tylko wstyd? Myślę, że nie. Oczywiście to może być w pewnym sensie to, ale w takich sytuacjach dochodzi też bardzo wyraźna chęć uniknięcia zażenowania ( takiego, o. -> ), długiego tłumaczenia, czy jakichś konsekwencji, które mogą mieć wpływ na moją przyszłość i wydaje mi sie, że mówimy o tym samym tylko inaczej sobie to definiujemy. Zbyt to do siebie podobne. Wstyd, zażenowanie, zakłopotanie, niekomfortowość sytuacji, poczucie sie nieswojo w związku z tym co się robi, a jak ktoś to ocenia, komentuje, rozumie. Jestem kiepski w nazywaniu uczuć ale wstyd pasuje mi najlepiej. (23 Sty 2021, Sob 23:33)KA_☕☕☕_WA napisał(a): Także wolę unikać różnych przypuszczeń o mnieTa sytuacja którą opisałaś wydaje mi się tylko pozornie związana z tymi poprzednimi. Bo akurat takich założeń, że jesteś blondynką to jesteś głupia, nosisz koszulkę children of bodom to jesteś szatanistką i jesz koty, to nie lubi chyba nikt. W sensie takich założeń, ktore mogą implikować właśnie pozniej jakieś uwagi, sytuacje, tak jak ta ze zrobieniem z ciebie miłośniczki kultury brytyjskiej. BTW dajesz korki, szukam nauczyciela xDDD (23 Sty 2021, Sob 23:33)KA_☕☕☕_WA napisał(a): Mam wiele cech osobowości schizodalnej. Może mam w pewnym sensie skopofobię czy cuś?Pieron wie. Choć byłbym sceptyczny, bo stawiam dolary przeciwko orzechom, że nie chodzi o samą obserwację, a to co ta obserwacja wywoła, jakie informacje dostarczy. (23 Sty 2021, Sob 23:33)KA_☕☕☕_WA napisał(a): A no i jeszcze dużą rolę gra silna chęć kreowania swojego wewnętrznego świata, do którego mało kto ma dostęp. Nie umiem chyba nazwać emocji opisującej to już przekracza moje pojmowanie xD Generalnie każdy powód do wyprowadzki jest dobry. Jak jest jakiś zły powód, to też jest dobry. (24 Sty 2021, Nie 0:59)Zasió napisał(a): wolność dla wolności ma sens gdy masz naprawdę toksyczny dom, a jak po prostu czujesz isę stłamszony, ograniczony itp to trzeba jeszcze myśleć, czy po tej wyprowadzce będziesz miał za co próbować korzystać z życia oglądanie porno bez słuchawek albo z rozkręconymi głośnikami to jest jakaś atrakcja na początek, no ale szybko spowszednieje to chybakwestia tego o jakiej kto wolności marzy, czego mu brakuje, co by go napędzało Jeżeli zredukujemy 'wolność' do nieskrępowanego oglądania porno, to być może, faktycznie, wyprowadzka nie ma sensu. Jeżeli sama wyprowadzka ma przynieść wyjątkowo małe korzyści kosztem dużych nakładów to by nikt się nie zastanawiał - przecież jak ktoś nie ma powodu, to nie chce sie wyprowadzać, jak mu dobrze i cieplo i chce tak dalej, to niech w tym tkwi. Prawdopodobnie jest zadowolony z takiego stanu rzeczy. Jeżeli ktoś natomiast naprawdę chce sie wyprowadzić to jestem przekonany, że ma ku temu powody. Spokój jest moim zdaniem wystarczającym powodem, nie każdy ma taki komfort żyjąc z kimś. (24 Sty 2021, Nie 9:37)Nowy555 napisał(a): Mi np. brakowalo swobody, mianowicie braku koniecznosci informowania o tym gdzie ide z kim po co itp albo zdawaniu relacji z randki a zwlaszcza spontanicznych podrozy. Niby to niewielie a jednak tak wiele teraz moge robic co chceO to, to, to. EddyFreddy Zarejestrowany(a) 24 Sty 2021, Nie 15:28, PID: 835787 Miałem podobny problem, chciałem się wyprowadzić i miałem na to środki ale mieszkanie samemu w moim przypadku odpada, nie mam zbyt wielu znajomych i popadłbym w depresję z samotności, mieszkanie z obcymi współlokatorami też odpada, z mało kim się dogaduję i pewnie siedziałbym cały czas zamknięty w swoim pokoju ze stresu, poza tym nie potrafiłem robić wielu rzeczy która powinna umieć osoba mieszkająca samodzielnie i nie miałbym się do kogo zwrócić o pomoc. Stwierdziłem że jedyną sensowną opcją jest wyprowadzka z kimś znajomym i tak też zrobiłem, niestety minęło sporo lat zanim ta okazja się pojawiła - wielu moich znajomych zdążyło już założyć rodziny z dziećmi zanim mi udało się wyprowadzić Miałem też duże obawy z racji tego że jestem osobą mało zaradną, mieszkając z rodzicami nie gotowałem ani nie prałem, ale okazało się że robienie tych rzeczy jest dziecinnie proste. Decyzja o wyprowadzce była jedną z najlepszych decyzji w moim życiu, żałuję tylko że zrobiłem to tak późno.

Młodzi ludzie pytają „Czasami wydaje mi się, że ludzie patrzą na mnie z góry, bo mam 19 lat, a ciągle mieszkam z rodzicami — tak jakbym nie była dorosła, dopóki się nie wyprowadzę” (Katie)*. „Wkrótce skończę 20 lat i denerwuje mnie to, że nie mogę decydować o swoim życiu. Myślę o wyprowadzce, bo mam dość tego, że rodzice nie liczą się z moim zdaniem i wszystko zawsze wiedzą lepiej” (Fiona). NA DŁUGO zanim będziesz gotowy wyprowadzić się z domu, możesz zapragnąć niezależności. Takie uczucie jest naturalne. Przecież Bóg chciał, żeby młodzi ludzie po osiągnięciu dojrzałości opuszczali ojca i matkę i zakładali własne rodziny (Rodzaju 2:23, 24; Marka 10:7, 8). Ale czy tęsknota za większą swobodą oznacza, że już pora się wyprowadzić? Niewykluczone. Czy jednak rzeczywiście jesteś przygotowany na ten krok? Aby się o tym przekonać, odpowiedz sobie na trzy ważne pytania. Pierwsze brzmi: Dlaczego chcę się wyprowadzić? W przeanalizowaniu swoich motywów pomoże ci następująca lista. Ponumeruj punkty, zaczynając od tego, który uważasz za najważniejszy. ․․․ Ucieknę od problemów w domu. ․․․ Zyskam więcej swobody. ․․․ Zaimponuję kolegom. ․․․ Pomogę przyjacielowi, który potrzebuje współlokatora. ․․․ Wyjadę gdzieś jako wolontariusz. ․․․ Zdobędę doświadczenie życiowe. ․․․ Ulżę rodzicom pod względem finansowym. ․․․ Inne powody ․․․․․ Wymienione powody same w sobie nie są złe. Jednak od tego, czym jest podyktowana twoja decyzja o wyprowadzce, w dużym stopniu może zależeć, czy potem będziesz szczęśliwy. Jeśli na przykład opuszczasz dom tylko po to, żeby uciec od problemów albo zyskać więcej swobody, możesz się gorzko rozczarować! Dagmara, która w wieku 20 lat przez krótki czas mieszkała poza domem, dużo się z tego nauczyła. Przyznaje: „Wszyscy podlegamy jakimś ograniczeniom. Kiedy jesteś na swoim, ogranicza cię praca zawodowa lub skromne fundusze”. Karina na pół roku wyjechała za granicę. Opowiada: „Było fajnie, często jednak brakowało mi czasu. Miałam na głowie mnóstwo obowiązków — sprzątanie, różne naprawy, pielenie ogrodu, pranie i szorowanie podłóg”. To prawda, że dzięki wyprowadzce możesz mieć więcej wolności i zyskać w oczach znajomych. Ale to ty będziesz musiał płacić rachunki, gotować, dbać o porządek i organizować sobie czas, kiedy zostaniesz sam — bez przyjaciół czy członków rodziny. Nie podejmuj więc pochopnej decyzji ze względu na innych (Przysłów 29:20). Nawet jeśli masz ważne powody, by opuścić dom, dobre intencje to za mało. Musisz jeszcze umieć radzić sobie w życiu. Wiąże się z tym drugie pytanie: Czy jestem przygotowany? Wyprowadzka z domu przypomina wyprawę nieznanym szlakiem. Czy wyruszyłbyś w dziką okolicę, gdybyś nie umiał rozbić namiotu, rozpalić ogniska, przygotować posiłku albo korzystać z mapy? Nie byłoby to rozsądne. Mimo to młodzi nieraz wyprowadzają się z domu, chociaż nie są przygotowani, by sprostać codziennym obowiązkom. Mądry król Salomon napisał, że „roztropny rozważa swe kroki” (Przysłów 14:15). Aby się zorientować, czy jesteś gotowy na samodzielne życie, przeanalizuj kolejne śródtytuły. Postaw znaczek ✔ obok umiejętności, które już posiadasz, a znaczek X obok tych, nad którymi musisz jeszcze popracować. ◯ Gospodarowanie pieniędzmi. Dziewiętnastoletnia Sandra przyznaje: „Nigdy nie musiałam sama za nic płacić. Boję się więc, że po opuszczeniu domu nie będę umiała gospodarować pieniędzmi”. Jak możesz się tego nauczyć? Biblijne przysłowie mówi: „Mądry posłucha i przyjmie więcej pouczeń” (Przysłów 1:5). Wypytaj rodziców, ile pieniędzy miesięcznie potrzebuje jedna osoba — na czynsz albo kredyt mieszkaniowy, na jedzenie, na utrzymanie samochodu bądź na inne środki komunikacji. Poproś, żeby nauczyli cię układać budżet i opłacać rachunki. Dlaczego to ważne, by nie przekraczać budżetu? Dwudziestoletni Krzysztof wyjaśnia: „Kiedy żyjesz na własne konto, czeka cię wiele niespodziewanych wydatków. Jeśli lekkomyślnie narobisz sobie długów, zatyrasz się na śmierć, żeby je spłacić”. Chciałbyś poznać realia? Jeżeli już pracujesz, umów się z rodzicami, że przez jakiś czas będziesz w całości pokrywał koszty swojego utrzymania. Jeśli nie możesz lub nie chcesz płacić za siebie, to raczej kiepsko jesteś przygotowany do samodzielnego życia (2 Tesaloniczan 3:10, 12). ◯ Praktyczne umiejętności. Jak przyznaje 17-letni Beniamin, najbardziej boi się tego, że po wyprowadzce będzie musiał sam robić pranie. Jak możesz sprawdzić, czy dasz sobie radę z codziennymi obowiązkami? Aron, który ma 20 lat, proponuje: „Przez tydzień spróbuj żyć tak, jakbyś już był na swoim. Jedz tylko to, co kupiłeś za własne pieniądze i co sam ugotowałeś. Noś rzeczy samodzielnie uprane i uprasowane. Sprzątaj mieszkanie. I staraj się docierać wszędzie na własną rękę, niech nikt cię nie podwozi”. Dzięki zastosowaniu się do tej rady po pierwsze, zyskasz praktyczne umiejętności, a po drugie, zaczniesz bardziej cenić pracę rodziców. ◯ Relacje z innymi. Czy dobrze żyjesz z rodzicami i rodzeństwem? Jeżeli coś się między wami nie układa, może myślisz, że lepiej by było wynająć mieszkanie z kimś spoza rodziny. Czasami jest to jakieś wyjście. Ale zwróć uwagę, co opowiada 18-letnia Ewa: „Moje dwie koleżanki zamieszkały razem. Wcześniej były najlepszymi przyjaciółkami, jednak okazało się, że pod wspólnym dachem nie potrafią ze sobą wytrzymać. Jedna była pedantką, druga bałaganiarą. Dla jednej sprawy duchowe były ważne, a druga nie za bardzo je ceniła. Pomysł nie wypalił!”. Chociaż 18-letnia Brygida zamierza się wyprowadzić od rodziców, mówi: „W domu można się nauczyć, jak dbać o dobre stosunki z innymi — jak łagodzić konflikty i jak zdobywać się na kompromisy. Zauważyłam, że ci, którzy opuszczają dom, by uniknąć nieporozumień z rodzicami, nabierają zwyczaju uciekania od problemów, zamiast je rozwiązywać”. ◯ Życie duchowe. Niektórzy opuszczają dom, bo nie chcą uczestniczyć z rodzicami w życiu religijnym. Inni co prawda nie zamierzają zaniedbywać studium Biblii i wielbienia Boga, lecz niestety kończy się na dobrych chęciach. Jak możesz nie dopuścić, by twoja wiara „uległa rozbiciu niczym okręt”? (1 Tym. 1:19). Nie przyjmuj wierzeń rodziców automatycznie. Jehowa Bóg chce, aby każdy z nas osobiście utwierdził się w swoich przekonaniach (Rzymian 12:1, 2). Dlatego ułóż dobry harmonogram czytania Biblii oraz innych zajęć duchowych i się go trzymaj. Szczegółowo zaplanuj to sobie w kalendarzu i zobacz, czy bez przypomnień ze strony rodziców uda ci się przez miesiąc realizować wszystkie postanowienia. Przejdźmy teraz do trzeciego pytania, nad którym warto się zastanowić: Co tak naprawdę chcę osiągnąć? Czasem młodzi się wyprowadzają, bo chcą uciec od problemów albo wyrwać się spod władzy rodziców. Skupiają się na tym, co zostawiają za sobą, zamiast myśleć o tym, dokąd zmierzają. Takie podejście można przyrównać do prowadzenia samochodu ze wzrokiem utkwionym w lusterku wstecznym. Kierowca nie może skupiać się na tym, co jest za nim, i jednocześnie uważnie obserwować trasy przed sobą. Jaki stąd wniosek? Jeśli pragniesz odnieść sukces, nie koncentruj się na opuszczeniu domu — wytknij sobie wartościowy cel i do niego zmierzaj. Niektórzy młodzi czciciele Jehowy przeprowadzają się, aby głosić dobrą nowinę w odległych rejonach swojego kraju albo nawet za granicą. Inni decydują się na to, bo chcą pomagać w budowie obiektów służących wielbieniu Boga lub pracować w biurze oddziału Świadków Jehowy. Jeszcze inni uważają, że powinni się uniezależnić, zanim podejmą decyzję o małżeństwie*. Zapisz cel, który chciałbyś osiągnąć dzięki wyprowadzce z rodzinnego domu ․․․․․ Istnieje ryzyko, że gdy ktoś mieszka z rodzicami zbyt długo, nie nabierze dojrzałości ani umiejętności potrzebnych do samodzielnego życia. Mimo to nie śpiesz się z decyzją o wyprowadzce. Dokładnie wszystko przemyśl. Przysłowie biblijne powiada: „Plany pilnego z całą pewnością przynoszą korzyść, lecz każdy, kto jest pochopny, niechybnie zmierza do nędzy” (Przysłów 21:5). Uwzględniaj rady rodziców (Przysłów 23:22). Módl się w tej sprawie do Boga. I potraktuj poważnie omówione tu wskazówki biblijne. Tak naprawdę nie chodzi o to, czy już pora, by wyprowadzić się z domu, lecz raczej o to, czy jesteś dobrze przygotowany. Jeśli tak, być może niedługo wkroczysz w nowy etap życia. Więcej artykułów z serii „Młodzi ludzie pytają” znajdziesz na stronie internetowej [Przypisy] Niektóre imiona zostały zmienione. W niektórych kulturach panuje zwyczaj, że dzieci, zwłaszcza córki, mieszkają z rodzicami aż do ślubu. Biblia nie podaje w tej sprawie konkretnych wskazówek. ZASTANÓW SIĘ ● Jaki pożytek może ci przynieść mieszkanie w rodzinnym domu, nawet jeśli nie wszystko dobrze się układa? ● W jaki sposób, mieszkając z rodzicami, możesz pomagać innym domownikom oraz przygotowywać się do samodzielnego radzenia sobie w życiu? [Ramka i ilustracje na stronie 11] CO MÓWIĄ TWOI RÓWIEŚNICY „Gdy rodzice powierzają ci obowiązki podobne do tych, które spadną na ciebie w dorosłym życiu, w bezpieczny sposób uczysz się samodzielności” „Pragnienie niezależności jest czymś normalnym. Ale jeżeli chcesz się wyprowadzić tylko dlatego, by uwolnić się od reguł obowiązujących w domu, pokazujesz, że jeszcze nie dojrzałeś do tego kroku” [Ilustracje] Sarah Aron [Ramka na stronie 13] DO RODZICÓW Sandra, wspomniana w artykule głównym, obawia się wyprowadzić z domu. Co jest jednym z powodów? Wyjaśnia: „Nawet kiedy chciałabym kupić coś za własne pieniądze, tata mi nie pozwala. Mówi, że to jego działka. Gdy więc pomyślę, że miałabym sama za siebie płacić rachunki, wpadam w panikę”. Tata Sandry niewątpliwie chce dobrze, ale czy w ten sposób pomaga córce przygotować się do radzenia sobie w dorosłym życiu? (Przysłów 31:10, 18, 27). Czy nie jesteście nadopiekuńczy? Czy nie trzymacie dziecka pod kloszem? Żeby to sprawdzić, przeanalizujcie — z punktu widzenia rodziców — cztery dziedziny omówione w artykule. Gospodarowanie pieniędzmi. Czy wasze starsze dzieci potrafią wypełnić PIT i czy orientują się w przepisach podatkowych? (Rzymian 13:7). Czy umieją odpowiedzialnie korzystać z karty kredytowej? (Przysłów 22:7). Czy potrafią układać budżet i czy ich wydatki nie przekraczają dochodów? (Łukasza 14:28-30). Czy zaznały przyjemności z tego, że mogły sobie coś kupić za samodzielnie zarobione pieniądze? Czy doświadczyły jeszcze większej radości, jaką sprawia dawanie innym swojego czasu i środków? (Dzieje 20:35). Praktyczne umiejętności. Czy wasze córki, a także synowie umieją gotować? Czy nauczyliście swoje dzieci prać i prasować? Jeśli mają prawo jazdy, to czy potrafią wykonać proste prace związane z eksploatacją samochodu, takie jak wymiana bezpiecznika, oleju lub koła? Relacje z innymi. Co robicie, gdy wasze nastoletnie dzieci się posprzeczają: czy zawsze podejmujecie się roli arbitra, narzucając sposób rozwiązania problemu? A może zachęcacie je, by same dochodziły do zgody, a potem opowiedziały o rezultatach? (Mateusza 5:23-25). Życie duchowe. Czy po prostu mówicie dzieciom, w co powinny wierzyć, czy raczej staracie się trafiać im do przekonania? (2 Tymoteusza 3:14, 15). Czy zamiast dawać im gotowe odpowiedzi w kwestiach religijnych i moralnych, uczycie je korzystać z „umiejętności myślenia” i ‛ćwiczyć władze poznawcze, aby odróżniały to, co właściwe, od tego, co niewłaściwe’? (Przysłów 1:4; Hebrajczyków 5:14). Czy chcielibyście, żeby nauczyły się od was samodzielnie studiować Biblię? A może uświadamiacie sobie, że powinniście coś ulepszyć, aby dawać im dobry przykład? To prawda, że kształtowanie dzieci w powyższych dziedzinach wymaga czasu i niemało wysiłku. Ale takie starania z pewnością zaprocentują, gdy już nadejdzie dzień pożegnania i dziecko wyfrunie z rodzinnego gniazda. [Ilustracja na stronie 12] Wyprowadzka z domu przypomina wyprawę nieznanym szlakiem — zanim wyruszysz, musisz opanować sztukę przetrwania

Cześć, Niedawno, 13 lipca minął rok odkąd wyprowadziłam się z domu. Chciałabym podzielić się z Wami moimi odczuciami na ten temat. Tak naprawdę wyprowadziłam się wcześniej ponieważ na 5 roku studiów, dokładnie w lutym wyjechałam z chłopakiem na Erasmusa. Mroźna Ryga nas w sobie rozkochała a spędzone w niej 5 miesięcy było bez wątpienia przeżyciem, którego nigdy nie zapomnę. Mieszkaliśmy sami, wynajmowaliśmy kawalerkę, byłam przez długi czas bardzo daleko od moich rodziców, ale nie traktowałam tego jako ,,wyprowadzkę" tylko dłuższy wyjazd. Niestety, każdy wyjazd wiąże się z powrotem. Należę do tego typu ludzi, którzy bardzo łatwo przywiązują się do miejsc. Odkąd pamiętam, zawsze było mi bardzo ciężko wracać. Z kolonii, z wakacji spędzanych z przyjaciółmi, z zagranicznych wyjazdów z mamą. Uwielbiałam wyjeżdżać, ale nie lubiłam wracać. Kiedy nadszedł ostatni tydzień naszego wyjazdu, dzielnie się trzymałam choć milion razy chodziłam w swoje ulubione miejsca aby ,,ostatni raz się z nimi pożegnać". Zrobiłam tryliard zdjęć, ale powstrzymywałam się od płaczu. Cieszyłam się, że zobaczę się z rodziną i przyjaciółmi. Złamałam się dopiero w połowie drogi do Polski, w autokarze. Wracaliśmy nocą, wszyscy wokół mnie smacznie spali a ja siedziałam, patrzyłam się w okno przez które nic nie było widać i łzy jak grochy leciały mi po twarzy. Uświadomiłam sobie, że kończy się moja zagraniczna przygoda. Oto po wspaniale wspólnie spędzonych miesiącach sam na sam z moim chłopakiem wracamy do swoich rodzinnych domów przy czym odległość, która je dzieli to 100 km. Koniec zatem ze wspólnym gotowaniem, robieniem zakupów, wieczornym oglądaniem filmów pod kocem- czyli prostymi, codziennymi czynnościami do których przyzwyczaiłam się najbardziej. Ta odległość z jednej strony była przekleństwem, ale z drugiej strony zmotywowała nas do tego aby podjąć decyzję o tym, że po powrocie nadal chcemy razem mieszkać. Nie po skończeniu studiów, nie po aplikacji, nie kiedy odłożymy na to pieniądze- teraz, możliwie od zaraz. Zaczęliśmy szukać pracy i szczęśliwie udało się ją znaleźć od razu, wróciliśmy do Polski pod koniec czerwca a 15 lipca M. miał rozpocząć pierwszy dzień w nowej pracy. Z jednej strony byłam szczęśliwa, wystarczyło jednie znaleźć mieszkanie, które by nam odpowiadało, spakować rzeczy i rozpocząć nowe życie. Dorosłe życie. Samodzielne życie. Wspólne życie. Czy łatwo jest wyprowadzić się z domu? Wiem jedno, nie jest łatwo odpowiedzieć na to pytanie. Łatwo jest znaleźć pracę, wynająć mieszkanie i przeprowadzić się. Nieco trudniej jest zacząć radzić sobie samemu. Myślę jednak, że każdy z nas mieszkając z rodzicami starał się w mniejszym lub większym stopniu pomagać w domowych obowiązkach, więc mało szokujący jest fakt, że odtąd musisz zacząć radzić sobie sam- zakupy same się nie zrobią, łazienka nie posprząta a w szafie nie będzie wyprasowanych ubrań jeśli wieczór wcześniej nie sięgniesz po żelazko. Oczywiście zdarzają się chwile smutku podczas których będziesz żałować, że po pracy obiad nie czeka na stole tylko w najlepszym wypadku, jeśli o to zadbałeś w lodówce znajdziesz składniki z których uda Ci się coś na szybko przygotować. Obowiązki domowe, które nagle z dnia na dzień z ,,pomagania" spadają w całości na Ciebie, owszem czasem są przytłaczające i z pewnością zajmują dużo czasu. Chętnie zjadłabym przygotowaną przez mojego tatę kolację, byłoby mi miło gdyby wieczorem na moim biurku ,,magicznie" pojawiła się miseczka ze świeżymi truskawkami. Ale to nie to jest najgorsze. Znacznie gorsze są wyrzuty sumienia, które dopadną Cię już na początku. Wiedziałam, że swoją decyzją sprawiłam rodzicom ból. Jestem jedynaczką, moi rodzice zostali w domu sami i było im przykro. Nie spodziewali się, że po prawie półrocznej rozłące miną ledwie dwa tygodnie a ja znów wyprowadzę się z domu, tym razem na stałe. Myślę, że nie zdążyli się mną nacieszyć, jednak to też nie jest najgorsze. Najgorsze są TE myśli, które zaczynają pojawiać się w miarę upływu czasu. Generalnie jesteś szczęśliwy bo wracasz po pracy do domu i choć nie czeka na Ciebie obiad to z drugiej strony masz też święty spokój. Możesz zrobić sobie na obiad cokolwiek chcesz, możesz coś zamówić a możesz też nic nie jeść jeśli nie masz na jedzenie ochoty i nikt nie powie Ci ,,MUSISZ coś zjeść.". Nie musisz. W zasadzie mieszkając ,,na swoim" nic nie musisz. I możesz robić co chcesz. Jesteś wolny. Z czasem jednak pojawiają się te natrętne myśli, że zbliża się weekend i że chętnie pojechałbyś z mamą na zakupy, tak jak kiedyś. Po powrocie moglibyście zjeść razem drugie śniadanie na tarasie, mógłbyś pomóc mamie i tacie w sprzątaniu, zjedlibyście razem obiad a wieczorem obejrzelibyście razem film. Moja mama zawsze kładła się spać wcześniej aby przed snem poczytać jeszcze książkę a ja lubiłam przychodzić do jej sypialni, kłaść się na zawsze świeżej i pachnącej pościeli i chwilę z nią porozmawiać. I teraz mi tych krótkich, wieczornych rozmów coraz bardziej brakuje. Brakuje mi spędzania czasu z rodzicami, takich zwykłych codzienności zamiast których pojawiły się umawiane spotkania. Są chwile kiedy wpada mi jakaś myśl do głowy, coś co chciałabym powiedzieć mamie tu i teraz a zamiast tego przypominam sobie, że choć nie mieszkamy od siebie daleko to jednak ta prawie godzina drogi która nas dzieli mi to uniemożliwia. Zdecydowanie najgorsza jest jednak świadomość, że od momentu kiedy zaczniesz mieszkać sam czas zaczynie uciekać zatrważająco szybko. Myśli, które zwracają uwagę, że może nie zostało nam tak dużo czasu jak nam się beztrosko wydaje, że może okazać się, że nawet się nie obejrzymy a stracimy coś naprawdę ważnego. To jak błyskawicznie mijają dni, tygodnie, miesiące jest naprawdę przerażające. Czy łatwo jest wyprowadzić się z domu? Ponawiam to pytanie i na zakończanie wciąż twierdzę, że nie da się na nie odpowiedzieć. Łatwo jest się wyprowadzić, ale znacznie trudniej jest dorosnąć i uświadomić sobie, że wyprowadzając się z domu bezpowrotnie zamykamy za sobą drzwi do jednego z najpiękniejszych okresów w naszym życiu, okresu beztroski, radosnego dzieciństwa, miłości i rodzinnego ciepła. Bez wątpienia wiele tracimy dlatego warto przed podjęciem takiej decyzji zastanowić się, czy na pewno więcej dzięki niej zyskamy. Jak było u Was, kiedy podjęliście decyzję o wyprowadzce od rodziców? Czy była to łatwa decyzja? Czy tak jak ja miewacie wieczory podczas których ogarnia Was tęsknota za domem? A może tylko ja jestem rozdygotaną, sentymentalną dziewczyną, która sama nie wie czego chce?;-) pozdrawiam, Kasia

Opuszczenie rodzinnego domu najczęściej wiąże się z wyjazdem na studia, ale niezależnie od powodu zmiany adresu do całej akcji trzeba się dobrze przygotować. Tak naprawdę to właśnie urządzanie się na swoim będzie pierwszym sprawdzianem z dorosłości. Jak to wszystko zorganizować? Mamy nadzieję, że nasz poradnik, jak się wyprowadzić z domu, przyda się nie tylko przyszłym studentom. Na co dzień nie zastanawiamy się, z jak wielu przedmiotów korzystamy w domu zupełnie bezwiednie. One po prostu są i już — wystarczy sięgnąć do odpowiedniej szafki. Niekiedy podczas wakacyjnych wyjazdów mamy okazję przekonać się, że pozornie proste czynności, jak odcedzanie makaronu, czy otwarcie wina, mogą stać się wyzwaniem bez durszlaka czy korkociągu. Podobnie będzie w nowym mieszkaniu. Wszystkiego z domu jednak zabrać nie możemy i, prawdę mówiąc, wcale nie potrzebujemy. Lista przedmiotów zbędnych, które zgromadziliśmy przez lata, jest pewnie równie długa, jak tych niezbędnych. Co zatem zabrać, wyprowadzając się z domu? Wyprowadzka z domu — przygotowania Najważniejszą rzeczą na początek jest ustalenie, co nas czeka na nowym miejscu. Inne warunki zastaniemy bowiem w akademiku, inne na stancji, a jeszcze inne wtedy, gdy będziemy mieć do dyspozycji własne mieszkanie. Samą przeprowadzkę warto zacząć organizować przynajmniej miesiąc wcześniej. Zróbmy więc listę potrzebnych rzeczy, zacznijmy gromadzić pudełka, folie, worki. Zastanówmy się, co trzeba będzie dokupić, a co zabierzemy z domu. Lista rzeczy potrzebnych w nowym mieszkaniu Załóżmy, że w nowym lokum zastaniemy przynajmniej łóżko i wyposażoną w podstawowe sprzęty kuchnię. Musimy zatem zorganizować sobie miejsce do spania, mieć gdzie przygotować i zjeść posiłek, a na koniec posprzątać. Przyda się też miejsce do pracy i nauki. Za chwilę pokażemy Ci sprytny sposób na zrobienie własnej listy potrzebnych rzeczy. Wystarczy tylko skupić się podczas codziennych czynności. Zachęcamy do przejścia samodzielnie swojej „trasy” i zapisywania kolejnych używanych przedmiotów. Najlepiej na dwóch kartkach — mam i trzeba kupić. Zacznijmy od spania. Będzie więc potrzebna poduszka i kołdra albo przynajmniej koc. Do tego minimum dwie zmiany pościeli, czyli prześcieradła i poszewki. Dwie wystarczą pod warunkiem, że będziemy regularnie robić pranie. A skoro będziemy prać, to przyda się suszarka i spinacze do przypinania wypranych rzeczy. Wpiszmy też na listę miskę, która może posłużyć jako kosz na brudy lub jako pojemnik na czyste pranie przed jego rozwieszeniem, a doraźnie zastąpi pralkę, gdy będziemy potrzebowali coś na szybko przeprać. Zapewne przyda się również żelazko i deska do prasowania, choć ją awaryjnie możemy zastąpić ręcznikiem rozłożonym na stole. Zanim pójdziemy spać wypadałoby się umyć — zatem czas na łazienkę. Oprócz kosmetyków potrzebne będą ręczniki — minimum dwa komplety. Warto również zaopatrzyć się w dywanik łazienkowy. Przyjemniej będzie można na nim stanąć po kąpieli, a nie na zimnej posadzce. Zaoszczędzimy też czas na wycieranie mokrej podłogi po prysznicu. Bez ścierki lub mopa na dłuższą metę się nie obędzie. Zapisane? To przy okazji dorzuć do listy jeszcze mniejsze szmatki do kurzu (najlepsze są z mikrofibry) i gąbki do sprzątania. Doraźnie można zastąpić je wilgotnymi jednorazówkami, ale to nieekologiczne i nieekonomiczne. Wreszcie toaleta. Papier zawsze kończy się w najmniej odpowiednim momencie, więc kup od razu całą zgrzewkę. Szczotkę do mycia WC też lepiej przywieź swoją. Oczywiście nową, więc dodajemy ją na listę „kupić”. Co do kuchni na nowe mieszkanie Tu najbardziej odczuwa się braki w wyposażeniu. Jeśli lubisz gotować, to pewnie masz swoje ulubione „przydasie”, ale jeśli dopiero będziesz stawiać pierwsze kroki w kuchni, podpowiadamy, jak skompletować niezbędnik. Oprócz talerzy i kubków oraz kompletu sztućców musisz mieć: czajnik — na początek może on zastąpić większość naczyń do gotowania, a przy pomocy gorącej wody można przygotować wiele posiłków, patelnię — jedna to minimum, ale lepiej mieć dwie — świetne są takie z odczepianą rączką, które można używać w piekarniku, dwa garnki — większy i mniejszy, dobry ostry nóż, a najlepiej dwa — kuchenny i mały do warzyw i owoców, dwie deski do krojenia — duża i mała, akcesoria kuchenne — łyżka do nalewania zupy, łopatka do smażenia, tarka, obieraczka, wspomniany wcześniej durszlak i uniwersalny otwieracz (albo dobry scyzoryk), miski — przynajmniej dwie — jedna na zupę czy płatki, druga większa do przygotowania sałatki, wymieszania ciasta na naleśniki itp., sprzęt AGD — przygotowanie posiłków, na pewno ułatwią blender, opiekacz do kanapek lub toster i mikrofalówka, ściereczki i rękawica termoodporna. Na koniec po wszystkim trzeba posprzątać, zatem potrzebny będzie zmywak, worki na śmieci i zmiotka z szufelką. Sporo tego, prawda? A to dopiero początek. Na razie jednak rzeczy, które trafiły na listę „trzeba dokupić”, zostawmy. Ostatecznie sklepy są wszędzie. Nie ma sensu tego wozić ze sobą, za to warto odkładać pieniądze na te zakupy. Tymczasem skupmy się na tym, co możemy i chcemy zabrać z domu. Wyprowadzka z domu — co zabrać Prawdopodobnie pierwsze, co się znajdzie na liście do zabrania, to ubrania. Możesz od razu zacząć pakować te, których obecnie nie używasz — zimowe, jeśli przeprowadzasz latem, lub letnie zimą. Wykorzystaj okazję, aby je posegregować — części z nich nie będziesz już nosić, prawda? Może uda się je sprzedać, komuś oddać? Dodatkowe fundusze na pewno się teraz przydadzą. Zatem wyjmij wszystko z szafy i poukładaj na kupki — biorę, oddaję, sprzedam, zostawię, wyrzucę. I od razu to zrób! Wyrzuć to, czego nie chcesz, spakuj to, co chcesz oddać, a to, co do sprzedania, przygotuj. Nasza rada na pakowanie — jeśli zamiast składać ubrania, będziesz je zwijać w rulon, zajmą one mniej miejsca i będzie je łatwiej ulokować w bagażu. Świetnie się też sprawdzają worki próżniowe i mocne worki na śmieci, które potem wykorzystasz w mieszkaniu. Nie pakuj na razie drobnych elementów garderoby, takich jak czapki, lekkie koszulki itp. One mogą się przydać do zabezpieczenia bardziej delikatnych sprzętów. Jeśli konieczne jest zabranie mebli, trzeba będzie je najpierw opróżnić, a niektóre nawet zdemontować. Na czas transportu nie powinno w nich być żadnych ruchomych elementów. Półki i szuflady wyciągamy, drzwiczki zaklejamy taśmą (ale uwaga — przezroczystą — pakowa pozostawia trudne do usunięcia ślady), a narożniki zabezpieczamy folią bąbelkową. Dobrze też odkręcić wystające uchwyty, bo one mogą porysować inne meble. Jeśli planujesz zabrać pojedyncze mniejsze przedmioty, owijaj je w papier lub folię i pakuj w kartony średniej wielkości. Puste przestrzenie wypełnij lekkimi ubraniami, ściereczkami lub ostatecznie gazetami. Zwracaj też uwagę na ciężar pakowanych rzeczy. Duży karton książek nie tylko będzie trudno podnieść, ale jest ryzyko, że się rozleci. Zatem książki na dno, a na wierzch parę lekkich drobiazgów. Sprzęt elektroniczny najbezpieczniej przewozić w oryginalnych opakowaniach. Jeśli ich nie masz, owiń każdy przedmiot osobno folią bąbelkową i włóż do kartonu dopasowanego rozmiarem. Do tego celu mogą też się przydać puste szuflady. Jako dodatkowe zabezpieczenie wykorzystaj ręczniki albo nawet ubrania. Nie zapomnij o kablach, a kartony i opakowania opisuj — będzie potem łatwiej wszystko odnaleźć i poukładać. Jak się wyprowadzić z domu — organizacja Wiesz już, co trzeba zabrać, czas pomyśleć, jak to wszystko zorganizować. Tu niestety nie mamy jednej dobrej rady dla każdego. Wszystko zależy od tego, jak dużo rzeczy musisz przetransportować i ile możesz zdziałać własnymi siłami. Podpowiemy jednak, o czym pomyśleć i co może Cię zaskoczyć. Wiesz już z grubsza, ile rzeczy trzeba przewieźć i wiesz jak daleko. Jeśli masz samochód i dasz radę wszystko zapakować na jeden raz, to może być najprostsze wyjście. Nie ogranicza Cię wtedy czas, nikt też nie będzie Cię poganiał przy pakowaniu i rozpakowywaniu. Jeśli masz więcej rzeczy do zabrania i nie uda się spakować ich za jednym zamachem, popytaj znajomych — może ktoś jedzie w tę sama stronę? Może da się gdzieś wypożyczyć bagażnik samochodowy? Może część rzeczy uda się wysłać paczką? Pamiętaj, że każdy Twój kurs, to dodatkowe paliwo i czas. A może warto wynająć firmę przeprowadzkową? To ma sens, gdy przeprowadzasz się z całym dobytkiem. Ich fachowe wsparcie przy pakowaniu, wiedza jak umieścić wszystko w samochodzie i odpowiednie umocowanie ładunku, będą bezcenne. Wtedy, po pierwsze, masz gwarancję, że wszystko zostanie przewiezione w bezpiecznych warunkach, po drugie, zyskasz pomoc przy załadunku i rozładunku. No i nie kursujesz kilka razy. Wtedy wynajem firmy do przeprowadzki się naprawdę opłaca. Ile kosztuje przeprowadzka? Oczywiście jedyna możliwa odpowiedź brzmi — to zależy. Jeśli uda Ci się załadować na raz do własnego auta i czeka Cię trasa w jedną stronę, to praktycznie można nie uwzględniać kosztów transportu, bo przecież i tak musisz jechać. Gdyby jednak koniecznych było kilka przejazdów — warto policzyć, ile to będzie kosztowało. Wynajęcie samochodu dostawczego to ok. 100 zł/ dobę plus paliwo. Nadanie paczki, którą da się samodzielnie przenieść, to kwoty rzędu 20-50 zł. Gdy wybierzesz paczkomat blisko nowego miejsca zamieszkania, Twoje rzeczy dojadą tam praktycznie same. Porównaj więc koszty w różnych opcjach. Koszt wynajęcia firmy przeprowadzkowej jest zależny od tego, jakie gabaryty i jak daleko chcemy przewozić oraz jaki ma być zakres usługi, a ten może być naprawdę szeroki — od pakowania, poprzez załadunek, przewóz i rozładunek, aż po rozpakowanie i ustawienie wszystkiego na miejscu. Od tego, jak dużej pomocy oczekujemy, zależy więc ilu pracowników musi owa firma oddelegować, a zatem i łączny koszt przeprowadzki. Jeśli jednak postanowisz skorzystać z takiej formy, poproś o wycenę kilka firm i porównaj ich oferty. Najważniejsze więc to dobrze wszystko zaplanować. Zastanowić się, czego będziemy potrzebować od początku na nowym miejscu, co chcemy i możemy zabrać z domu, a co kupimy sobie sami. Potem sensowne pakowanie i wybór najkorzystniejszej forma transportu rzeczy. Kiedy wiemy, co nas czeka krok po kroku i wszystko idzie sprawniej i dużo trudniej o nieprzewidziane wypadki i wpadki. Jesteśmy największym serwisem nieruchomości w Polsce Sprawdź Największy serwis nieruchomości w Polsce

Jak często zdarza nam się w życiu przeprowadzka do innego miejsca? Najczęściej jest to raz, góra dwa razy w życiu. Oczywiście są osoby - zwłaszcza w dzisiejszych czasach - które zmieniają miejsce zamieszkania kilka razy w roku, ale są to specyficzne przypadki, więc w dzisiejszym artykule nie będziemy się nimi zajmować. Powiedzmy sobie o ludziach, dla których przeprowadzka wiąże się ze zmianą całego życia i spróbujmy im w jakiś sposób szybkie, emocjonalne i hurra-optymistyczne podejścieJak przygotować się do przeprowadzki?Zbyt szybkie, emocjonalne i hurra-optymistyczne podejściePrzeglądasz serwisy ogłoszeniowe i nagle znajdujesz ładną kawalerkę do wynajęcia w centrum miasta, do którego chcesz się przeprowadzić za bardzo atrakcyjną cenę. Oczarowany niską ceną i zdjęciami w ogłoszeniu, postanawiasz od razu zadzwonić do Ogłoszeniodawcy, aby zarezerwować mieszkanie dla siebie. Niektórzy nawet proponują, że od razu przeleją pieniądze na konto, żeby na 100% zarezerwować sobie to miejsce do głowie masz już obraz tego, jak sprawnie i szybko załatwisz wszystkie swoje sprawy już będąc w obcym mieście, więc postanawiasz zrezygnować z obecnej pracy, aby szybko zamknąć za sobą stare tematy. Następnego dnia, jedziesz razem z firmą taxi bagażową pod wskazany adres i oto pierwsze zaskoczenie. Okolica, która miała być cicha i spokojna, to jakieś obskurne slumsy, a do centrum brakuje jeszcze kilku kilometrów. Ok - myślisz sobie - Na pewno to super mieszkanie, więc jakoś to będzie. Docierasz w końcu do miejsca docelowego i nie możesz uwierzyć własnym oczom. W mieszkaniu jest grzyb, meble pamiętają jeszcze czasy PRL-u, a Twoi sąsiedzi organizują sobie imprezki od rana do nie tak miało być, prawda? Niestety często tak się zdarza, gdy ktoś działa za bardzo hurra-optymistycznie i emocjonalnie. W dodatku nie masz po co wracać do swojego starego mieszkania, bo tam wymówiono Ci już umowę i zrezygnowałeś z pracy. Musisz więc przełknąć tę ogromną pomyłkę i znaleźć pracę w obcym mieście. Okazuje się, że nie jest to takie proste, więc będziesz musiał żyć bardzo skromnie w słabych warunkach przez jakiś dłuższy przykład? Ale jak najbardziej realny. Zwłaszcza, kiedy mówimy o przeprowadzkach ludzi młodych, najczęściej studentów lub singli, którzy wynajmują mieszkania przez telefon i wpłacają zaliczki. Zdarzają się przypadki "fake ofert", które zbierają w ten sposób pieniądze, a później znikają. Ty wtedy zostajesz bez pieniędzy i mieszkania. Warto sobie zdawać sprawę z tego typu sytuacji, które mogą nam się przygotować się do przeprowadzki?Zamiast od razu zamawiać taxi bagażowe, pomyślmy co najpierw należałoby zrobić i zaplanować długoterminowo. Jeśli sytuacja nie wymaga natychmiastowej przeprowadzki, to zachowajmy spokój i odpowiednio przygotujmy się do zmiany miejsca Ustal sobie w miarę konkretny termin, kiedy chcesz się wyprowadzić z domuRaczej ciężko będzie ustalić konkretny dzień, ponieważ będziesz zależny od wielu czynników, natomiast określenie który to będzie miesiąc, lub połowa danego miesiąca, jest już jak najbardziej realne. Będziesz konkretnie wiedział, ile czasu masz na wszelkie Zacznij oszczędzać dodatkowe pieniądzeNigdy nie wiesz, co stanie się, gdy już znajdziesz się w obcym mieście. Mogą pojawić się dodatkowe koszta lub po prostu będziesz miał problem ze znalezieniem nowej pracy. Warto wtedy posiadać jakąś dodatkową gotówkę, dzięki której nie będziesz musiał w tym czasie jeść tylko chleba ze smalcem. Masz już określony czas, więc możesz już mniej więcej ustalić, ile uda się Ci zaoszczędzić. Zobaczysz już po wyprowadzce, jak bardzo przydadzą Ci się dodatkowe środki, nawet jeśli będą tylko tzw. poduszką Uprzedź swojego obecnego pracodawce o rezygnacji z pracyTakie zachowanie, świadczy o Twojej odpowiedzialności i dojrzałości. Raczej na pewno zostanie ono pozytywnie odebrane przez Twojego obecnego pracodawcę. Warto uprzedzić go przynajmniej miesiąc przed odejściem z pracy, aby mógł w tym czasie poszukać kogoś nowego na Twoje Przeglądaj oferty i oglądaj mieszkaniaZapamiętaj jedną zasadę: Nigdy nie płacimy pieniędzy z góry, przed obejrzeniem mieszkania. Weź pod uwagę kilka ofert, wybierz się pewnego dnia na obejrzenie wszystkich ( oczywiście najpierw dowiedz się, czy wszyscy będą mogli w danym terminie pokazać Ci mieszkania ), i następnie wybierz takie, które będzie najbardziej Ci odpowiadało pod względem komfortu i lokalizacji. W tym samym dniu, możesz zabrać ze sobą kilka CV i zostawić u nowych, potencjalnych pracodawców. To będzie bardzo męczący dzień, ale za to zrobisz duży progres jeszcze przed przeprowadzką. Jeśli nie zdążysz zrobić tego wszystkiego jednego dnia, to np. kwestie CV możesz odłożyć w innym Zacznij pakować swoje rzeczy miesiąc przed przeprowadzkąDlaczego już miesiąc przed? Otóż wtedy na spokojnie wszystko sobie spakujesz i opiszesz w poszczególnych kartonach. Później będzie Ci łatwiej z rozpakowaniem w nowym mieszkaniu. Powinieneś zaopatrzyć się w markera i kilka różnej wielkości kartonów. Następnie zacząć od rzeczy najmniejszych, jak biżuteria, kosztowności, ważne dokumenty i umowy, by następnie przejść do większych gabarytów. Jeśli zamówisz taxi bagażowe z usługą pakowania, to nie musisz martwić się o takie rzeczy, ponieważ to już zrobią za Ciebie pracownicy danej firmy widzisz, odpowiednie przygotowanie się do przeprowadzki jest kluczem do załatwienia tej sprawy bezstresowo i sprawnie. Oczywiście może istnieć dużo więcej czynników, które musisz wziąć pod uwagę, natomiast to już jest kwestia indywidualna. Pamiętaj o tym, aby każdą taką decyzje podejmować racjonalne i nie działać pod wpływem emocji, a Twoja przeprowadzka na pewno będzie artykułuArtykuł został przygotowany przez firmę specjalizującej się w przeprowadzkach. Może Cię zaintersować: - Wynajem lub kupno mieszkania - na co zwrócić uwagę? - Jak sprzedać mieszkanie? Może Cię zaintersować: - Kupno mieszkania - z rynku pierwotnego czy wtórnego? - Jak kupować mieszkania z rynku wtórnego? Data publikacji: 2018-10-08, ostatnia zmiana: 2021-04-08

Wideo: UKRYWAŁEM GO PRZEZ ROK PRZED EKIPĄ! ( Chcą się WYPROWADZIĆ! ) Zawartość: Kroki Pytania i odpowiedzi społeczności Porady Ostrzeżenia Rzeczy, których będziesz potrzebować Inne sekcje Chociaż większość ludzi uważałaby pająki za niepożądanych gości w domu, nie musisz ich zabijać i zamiast tego możesz użyć metody łapania i wypuszczania, aby Twój dom był wolny od pająków. Istnieje kilka prostych metod złapania pająka i wyprowadzenia go na zewnątrz. Nawet jeśli boisz się pająków, będziesz mógł skorzystać z tych metod i mieć minimalny kontakt z pająkiem. Przed schwytaniem pająka upewnij się, że nie jest jadowity, aby uniknąć ryzyka ukąszenia i konieczności skorzystania z pomocy medycznej. Kroki Metoda 1 z 4: Wypchnięcie pająka na zewnątrz Otwórz drzwi lub okno, w pobliżu którego znajduje się pająk. Jeśli pająk nie jest jadowity, istnieje wiele sposobów, aby wydostać go z domu. Jeśli pająk w twoim domu jest już blisko okna lub drzwi, możesz znaleźć sposoby, aby zachęcić go do wyjścia. Najpierw będziesz chciał otworzyć drzwi lub okno, aby pokazać pająkowi wyjście z domu. Spróbuj ominąć pająka i powoli otwórz drzwi lub okno. Jeśli przestraszysz pająka, może on gdzieś uciekać i ukrywać się, a ty nie będziesz w stanie tak łatwo wynieść go na zewnątrz. Znajdź obiekt, który zablokuje drogę pająkowi. Znajdź obiekt, taki jak zeszyt, teczka lub książka, którą możesz przesuwać wokół pająka, jeśli próbuje iść w kierunku innym niż otwarte drzwi lub okno. Wszystko, co jest wysokie i płaskie, będzie działać. Wyprowadź pająka. Weź zeszyt lub teczkę i delikatnie popchnij pająka w kierunku drzwi. Pająk przestraszy się i zacznie się poruszać. Jeśli pająk odchyli się od drzwi, weź zeszyt i połóż go obok pająka, aby utworzyć ścianę, tak aby pająk nie mógł już biec w tym kierunku. Rób to, aż pająk zacznie biec we właściwym kierunku. Poprowadź pająka przez próg. Pająk może wahać się na progu, gdy biegnie w kierunku drzwi. Jeśli pająk pozostaje na progu, wyczyść go ręką, zeszytem lub teczką. Możesz także przesunąć go palcem. Wyrzuć folder za drzwi, jeśli pająk się po nim czołgnie. Kiedy używasz folderu do wyprowadzenia pająka z drzwi, pająk może zacząć czołgać się po folderze zamiast biec. Jeśli pająk wczołguje się do folderu, wyrzuć go za drzwi, tak aby zarówno pająk, jak i folder były na zewnątrz. Pająk ostatecznie wyczołguje się z folderu i możesz później przejść i odzyskać folder. Możesz nie czuć się komfortowo wyrzucając teczkę przez drzwi lub okno, zwłaszcza jeśli mieszkasz w przestrzeni wspólnej, takiej jak kompleks apartamentów. Jeśli pająk czołga się po folderze, zamiast go rzucać, możesz wyjść z nim na zewnątrz i albo odgarnąć go ręką, albo wytrzeć go o krzak lub parapet, aż pająk drzwi lub okno. Teraz, gdy pająka nie ma, nie chcesz, aby wrócił! Upewnij się, że zamknąłeś drzwi lub okno, aby pająk lub inne robaki nie mogły wejść. Metoda 2 z 4: użycie metody papier i kubek Umieść filiżankę na pająku. Działa to najlepiej w przypadku pająków na podłodze lub na ścianie. Podejdź powoli do pająka, aby się nie przestraszył i nie zacznij biec. Szybko weź mały kubek i umieść go bezpośrednio nad pająkiem, tak aby pająk został uwięziony w środku. Najlepiej, aby kubek był przezroczysty, aby złapać pająka w pułapkę, aby można go było zobaczyć w kubku. Możesz jednak użyć dowolnego kubka, który masz w się, że celujesz prawidłowo, aby pająk nie został uszkodzony. Nie chcesz zmiażdżyć pająka ani żadnej jego nogi brzegiem kawałek papieru pod filiżankę. Weź kartkę papieru i wsuń ją pod kubek. Upewnij się, że kartka papieru znajduje się pod całym kubkiem. Dzięki temu pająk nie będzie mógł uciec po podniesieniu kubka. Papier powinien składać się tylko z jednego arkusza, w przeciwieństwie do książki lub zeszytu. Najlepiej sprawdza się sztywny kawałek papieru, taki jak notatka lub karta pająk zwisa z sieci, będziesz chciał umieścić kubek pod pająkiem, a następnie przeciąć sieć nożyczkami lub użyć kawałka papieru, aby zerwać sieć. Pajęczyna i pająk przylgną do kartki papieru, a ty będziesz mógł podnieść kubek do papieru i złapać kubek i kartkę papieru. Chcesz podnieść kawałek papieru i kubek, aby pająk nadal był uwięziony w środku. Upewnij się, że podczas podnoszenia brzeg kubka i papier zawsze przylegają do siebie, aby pająk nie uciekł. Jednym ze sposobów na podniesienie kubka i papieru jest przytrzymanie krawędzi kartki papieru lewą ręką, a prawą nad dnem krawędź kartki papieru, wciąż trzymając kubek nad papierem. Wsuń palce lewej dłoni pod kartkę papieru tak, aby dłoń znalazła się na tej części papieru pod z ręką pod papierem i kubkiem możesz podnieść pułapkę i zanieść ją do swoich pająka z kubka. Zanieś pająka do drzwi. Otwórz drzwi i wyjdź na zewnątrz. Umieść pułapkę na ziemi i zdejmij kubek z pająka. Pająk powinien uciekać. Jeśli pająk się nie porusza, spróbuj delikatnie dmuchnąć w pająka. Jeśli czujesz się odważny, możesz też zetrzeć pająka ręką! Metoda 3 z 4: użycie szufelki lub odkurzacza Zamieść pająka na szufelkę. Jeśli pająk leży na podłodze, zamieść go na szufelkę. Możesz to również zrobić, jeśli pająk jest na ścianie, ale uważaj, aby nie zamieść go w siebie! Delikatnie postukaj w spód szufelki. Z pająkiem na szufelce skieruj się do drzwi. Idąc, stukaj w spód szufelki zamiatarką lub paznokciami. Hałas i wibracje stukania odstraszy pająka, tak że pozostaje nieruchomy i nie spływa z szufelki. Wypuść pająka na zewnątrz. Kiedy wyjdziesz na zewnątrz, połóż szufelkę na ziemi. Pająk powinien uciec. Jeśli tak się nie stanie, możesz zostawić tam szufelkę, dopóki pająk jej nie opuści, lub możesz użyć zamiatarki, aby zmiatać pająka ze szufelki. Użyj odkurzacza. Jeśli używasz szufelki zbyt blisko pająka, użyj zamiast tego odkurzacza. Na najniższym ustawieniu odkurz pająka. Następnie opróżnij filtr poza domem. Możesz użyć zwykłego odkurzacza, ale pamiętaj, że może to zabić pająka. Nieco lepszą opcją jest odkurzacz. Możesz także kupić odkurzacze stworzone specjalnie dla robaków i owadów. Możesz je kupić na Amazon. Metoda 4 z 4: Używanie plastikowej torby Zdobądź plastikową torbę. Użyj plastikowej torby, którą można łatwo odwrócić na lewą stronę, jak plastikowa torba na zakupy. Chcesz też mieć pewność, że torba jest na tyle duża, że zmieści się w niej Twoja ręka. Upewnij się, że worek nie ma żadnych rozdarć ani dziur. Włóż rękę do torby. Upewnij się, że możesz poruszać palcami wewnątrz torby. Zamierzasz chwycić pająka torbą, więc chcesz się upewnić, że torba jest wystarczająco elastyczna, aby to zrobić. Podejdź do pająka z torbą w dłoni. Chwyć pająka. Ręką wewnątrz torby złap pająka. Staraj się być delikatny i nie ściskać, bo inaczej możesz zabić pająka. Spróbuj złapać pająka tak, aby był otoczony przez worek i nie był ściskany między palcami. Odwróć worek na lewą stronę. Szybko, zanim pająk zdąży uciec, odwróć worek na lewą stronę. W ten sposób pająk zostanie uwięziony w worku. Ściśnij górną część torby, aby pająk nie mógł uciec od góry. Wypuść pająka. Wyjmij pająka na zewnątrz i wytrząśnij torbę. Pająk powinien wyjść. Możesz też zostawić torbę na zewnątrz i wrócić po nią później, ale pamiętaj, że nie chcesz zaśmiecać! Pytania i odpowiedzi społeczności Czy mogę spryskać pająka czymś, aby się go pozbyć bez zabijania go? Większość sprayów zabija pająki, ale możesz spróbować odstraszyć je lekkim strumieniem wody. Czy pająk nie wyczołgnie się z powrotem z odkurzacza? W zależności od sposobu zaprojektowania odkurzacza pająk może się wycofać. Najlepiej natychmiast wypuścić go na zewnątrz, jeśli to możliwe. Co mam zrobić, jeśli znajdę go na ramieniu? Jeśli jesteś wystarczająco odważny, potrząśnij nim na zewnątrz, w przeciwnym razie potrząśnij nim na blat, a następnie wypróbuj jedną z metod. Czy mogę używać conkerów do odstraszania pająków? Tak, ale musisz uważać, gdzie je położysz. Postaraj się umieścić je w pobliżu miejsca, w którym znajduje się pająk, a następnie podążaj za pająkiem z konikiem bezpośrednio za nim. W końcu dotrzesz do miejsca, w którym chcesz, żeby się udał. Alternatywnie użyj ich jako pułapek. Umieść je tam, skąd pochodzą pająki, a następnie patrz, jak biegną w stronę wzgórz. Jak sobie radzić z pająkiem na suficie? Użyj długiej miotły, aby dogonić go do ściany, a następnie możesz zrobić to, co zostało powiedziane w artykule. Pająki gdzieś szybko się przemieszczą. Jeśli masz dziurę, wejdzie tam. Jak radzić sobie z pająkami, jeśli się ich boję? Powinieneś wziąć kubek i trochę papieru, położyć kubek na pająku i wsunąć pod niego papier. Następnie wyjmij go na zewnątrz i wyrzuć kubek z domu. A co, jeśli pająk jest w swojej sieci? Jeśli pająk jest w sieci, możesz go złapać filiżanką, a następnie przykryć folderem i pozostawić na zewnątrz, aby mógł się czołgać. A jeśli boisz się pająków? Zadzwoń do przyjaciela, aby go usunąć, lub wykorzystaj to jako okazję do zmierzenia się ze swoim strachem. Co mam zrobić, jeśli w moim domu jest dużo pająków? Zadzwoń do renomowanej firmy zajmującej się zwalczaniem szkodników. Co mam zrobić, gdy pająk znosi jaja, a wtedy jest dużo małych pająków? Zassaj je wszystkie do odkurzacza (najlepiej ręcznego), a następnie wypuść na zewnątrz. Porady Aby zapobiec przedostawaniu się większej liczby pająków do domu, upewnij się, że wszystkie pęknięcia wokół okien i drzwi w domu zostały wypełnione i posprzątaj po sobie. Pająki odstrasza również zapach mięty pieprzowej, olejku drzewnego i eukaliptusa. Spryskaj je wokół okien i drzwi w domu, aby odstraszyć pająki. Użyj łapacza pająków. Są to specyficzne narzędzia, których możesz użyć do łapania pająków bez ranienia ich ani ranienia. Mogą różnić się tym, jak wyglądają. Jeśli nie możesz zidentyfikować pająka jako niebezpiecznego lub nieszkodliwego, zawsze najlepiej jest założyć, że jest niebezpieczny i starać się nie mieć z nim bezpośredniego kontaktu. Jeśli ugryzł Cię jadowity pająk, zawsze wezwij pogotowie i powiedz im, co się stało. Zapamiętywanie wyglądu pająka zwykle jest bardzo pomocne. Jeśli ukąsi cię pająk i nie wiesz, czy jest trujący, nadal powinieneś udać się do lekarza lub szpitala. Spróbuj zamieść pająka w miotełkę z piór. Pająk ukryje się lub zgubi w piórach i wypadnie, gdy potrząśniesz miotełką z piór na zewnątrz. Rozpylanie olejku miętowego na suficie (tam, gdzie żyją pająki lub gdzie zbudowały sieci), przegoni je; nie ma szans, że to ich zabije. Ostrzeżenia Pająki Black Widow to duże czarne bezwłose pająki. Mają duży brzuch z czerwonym znaczkiem na górze i jednym na dole w kształcie klepsydry. Zawsze sprawdzaj, czy pająk jest Czarną Wdową czy Brązowym Pustelnikiem. Oba są jadowitymi pająkami. Brązowe pająki pustelnika są brązowymi pająkami w kształcie skrzypiec, zwykle o długości około 25 cm, z trzema oczami zamiast zwykłych czterech. Jeśli złapiesz jadowitego pająka, wypuść go z dala od domu lub innej osoby. Nigdy nie próbuj ręcznie łapać jadowitego pająka. Właściwie nie jest dobrym pomysłem złapanie jadowitego pająka, chyba że zrobiłeś to wcześniej. Nawet wtedy jest to ryzykowna sprawa. Jeśli ugryzie Cię coś, co uważasz za jadowitego pająka, unieś miejsce ukąszenia i natychmiast wezwij pomoc medyczną. Rozważ zabicie jadowitego pająka, zamiast złapać go i uwolnić. Nie warto ryzykować gryzienia. Rzeczy, których będziesz potrzebować Czysty kubek Plastikowa torba Karta katalogowa lub mocna kartka papieru Szufelka i zamiatarka

Czuję, jak wracam do korzeni, pisząc ten tekst, bo przecież od właśnie takich "poradnikowych" wpisów zaczynałam. Gdy przez większość czasu myślami jest się przy globalnych problemach, jak seksizm, kryzys klimatyczny, rasizm, homofobia i tym podobne, łatwo jest zapomnieć, że zanim znajdziemy w swoich głowach i sercach miejsce, by się nimi zająć, najpierw musimy zająć się sobą. I to w dość skuteczny sposób, który pozwala nam przeskoczyć kolejne stopnie piramidy Maslowa. (Swoją drogą, pisząc to, uświadomiłam sobie, jak ogromne szczęście mam, że mogę sobie pozwolić na to, by błąkać się myślami po wielkich zagadnieniach, zamiast być zmuszoną martwić się o fizjologię, bezpieczeństwo, miłość, uznanie, chociaż jeszcze nie tak dawno temu, w ogóle nie myślałam o tym, że można "żyć", trzeba tylko "przeżyć"...) A to wcale nie jest takie proste, bo chociaż lubimy o sobie myśleć, jako istotach stworzonych do wielkości, nasz mózg zdecydowaną większość swoich mocy wykorzystuje nie do abstrakcyjnego myślenia, a utrzymania nas przy życiu. Wyprowadzka z domu to przełomowy moment w życiu każdego człowieka. Myślę, że umieściłabym go w top 3. Składa się na to wiele czynników, jednak moim zdaniem, najważniejszym z nich, jest separacja od rodziców. Niezależnie do tego, czy relacje z nimi układają się, jak marzenie, czy są bardzo napięte, przecięcie pępowiny, jaką jest wspólne mieszkanie, jest kluczowym elementem dorastania. I bynajmniej nie chodzi tu o tak prozaiczne rzeczy, jak pranie swoich ubrań czy robienie zakupów, chodzi o mentalny rozwój, który następuje, gdy przestajesz się czuć głównie czyimś dzieckiem. A osiągnięcie tego efektu, gdy de facto wciąż jesteś dzieckiem, które nigdy nie opuściło gniazda, może okazać się prawdziwym wyzwaniem. Nie nieosiągalnym, oczywiście, ale bardzo, bardzo trudnym. Nawet nie ze względu na nasze nastawienie, ale nastawienie rodziców. Jeżeli kiedykolwiek wypowiedzieli słowa "mój dach, moje zasady", to naprawdę nie zrobi im różnicy, czy mówią do 16-latka, czy 26-latka. Okres dorastania jest tak trudny, między innymi dlatego, że próbujemy wtedy budować swoją tożsamość, swoje poczucie odpowiedzialności, swoje reguły, według których uważamy, że powinniśmy się zachowywać. Nasi rodzice często mają inne spojrzenia na to, co jest odpowiednie, a co nie i silne poczucie, że to ich zadanie, by egzekwować na nas, swoje własne poglądy. Sama wyprowadziłam się z domu, mając 19 lat, wyleciałam stamtąd, jak na skrzydłach, dosłownie 2-3 dni po tym, jak dostałam oficjalną informację z UW, że dostałam się na każdy kierunek, wiedziałam więc, że co by się nie wydarzyło, idę na studia. Moi rodzice zawsze byli bardzo liberalni, od 15-16 roku życia, większość wakacji spędzałam sama w mieszkaniu, gdy oni emigrowali do naszego letniego domu na wsi. Ciężko więc powiedzieć, żeby mieszkanie z nimi było dla mnie jakąś formą ograniczenia, a jednak to, jak bardzo się zmieniłam, jak bardzo zmienili się oni i nasze relacje, gdy opuściłam dom, jest nie do przecenienia. Oczywiście niebagatelną rolę odegrała tu moja terapia, ale wiem, że nie dałaby nawet 20% efektu, gdybym w jej trakcie, wciąż mieszkała z nimi. O czym ostatnio wspominałam w rozmowie z mamą na YT. I jednocześnie chcę zaznaczyć, że w zupełności rozumiem aspekt finansowy, który do tego zniechęca. Mieszkania są drogie, zdaje się, że lepiej mieszkać z bliskimi niż obcymi ludźmi, "odkłada się na swoje" i tak dalej. Przez pierwszy rok studiów żyłam za tyle, ile teraz wydaję na jednorazową wizytę u fryzjera. Przez pierwsze 3 lata studiów mieszkałam z przynajmniej dwójką, najczęściej trójką ludzi. Nie miałam pokoju dla siebie na wyłączność nawet przez minutę. Wymieniali się praktycznie co rok, za każdym razem w mniej lub bardziej nieprzyjemnych okolicznościach. I mimo tych wszystkich niedogodności, wciąż uważam, że był to dla mnie czas większego rozwoju, niż cokolwiek, co mogłabym doświadczyć, mieszkając z rodzicami. Nie mówię, że jest łatwo. Jednak zdecydowanie warto. Dlatego dziś przychodzę z małym poradnikiem, pełnym wsparcia i otuchy dla tych z Was, które rozważają lub czekają właśnie na ten moment! 1. Bądź sobą i pamiętaj, że "można" nie znaczy "trzeba" Wychodzenie ze strefy komfortu i próbowanie nowych rzeczy jest super, ale tylko w granicach, które są dla Ciebie akceptowalne. Jest przepaść między "zawsze chciałam to zrobić, ale nie miałam odwagi", a "nigdy nie chciałam tego zrobić i wszystko we mnie mi mówi, że tego pożałuję, ale nikt mnie nie kontroluje, więc #YOLO". Mieszkając sama, wciąż jesteś sobą. Tak jak 18-ste urodziny nie zamieniły Cię magicznie w inną osobą, tak wyprowadzka też tego nie zrobi. Bądź odważna, bądź otwarta, ale nie kosztem samej siebie. 2. Jesteś swoim własnym opiekunem I traktuj tę rolę poważnie, bo od niej zależy całe Twoje życie. Traktuj się, jak kogoś, kogo kochasz najbardziej na świecie, dla kogo chcesz wszystkiego, co najlepsze, o kogo jesteś gotowa walczyć i dla kogo jesteś w stanie się poświęcać. Jeżeli tego nie czujesz, trudno. Fake it till you make it. A z czasem, kto wie, może wejdzie Ci to tak w krew, że nawet nie zauważysz, kiedy przestałaś dawać ludziom wchodzić Ci na głowę, kiedy nauczyłaś się walczyć o swoje, kiedy Twoja postawa zaczęła samoistnie wzbudzać w innych szacunek do Ciebie. 3. Znajdź lub kontynuuj swoje hobby Kiedyś napisałam taki fajny tekst o drzewie i korzeniach, które porównałam do ludzi i naszego systemu wsparcia. Jeżeli jesteśmy drzewem o wielu różnych korzeniach; mamy przyjaciół, pasje, rodzinę, sport, edukację, miłość, hobby, nawet jeżeli upadniemy, przeżyjemy, bo część korzeni zostanie nienaruszona. Jeżeli jednak posiadamy tylko dwa lub trzy korzenie, szansa na to, że będzie nam łatwo przeżyć huragany, jakie życie na nas zsyła, jest o wiele mniejsza. Dlatego, jeżeli masz swoje hobby lub pasję, niezależnie od tego, czy jest to taniec, malowanie, gry RPG czy cokolwiek innego, koniecznie kontynuujcie je po wyprowadzce! A jeżeli ich nie masz, to idealny moment, żeby próbować nowych rzeczy i znaleźć coś dla siebie. Każde większe miasto jest pełne bezpłatnych zajęć, na których można spróbować swoich sił w najróżniejszych rzeczach, od garncarstwa, przez programowanie, po strzelanie z łuku. To też idealna okazja, by poznawać nowych ludzi! 4. Otwórz się na ludzi Wyprowadzka z domu często łączy się z przeniesieniem się do zupełnie innego miasta. Zapewne część Twoich znajomych też się tam znajdzie i będzie Cię kusić, by trzymać się blisko nich, bo to znane, a może i nawet lubiane towarzystwo. Nie ma nic złego w podtrzymywaniu starych znajomości, ale zdecydowanie trzeba szukać nowych! Zawsze kręcę głową, gdy widzę, jak moi znajomi z Podkarpacia, wciąż trzymają się głównie w tych samych paczkach, w których byli w liceum, chociaż mieszkają w dwumilionowym mieście, wciąż wiążą się przeważnie ze sobą wzajemnie, czyli wewnątrz tej mikroskopijnej grupy, w której tkwią, od kiedy byli nastolatkami, po prostu przeniesionej 400 km dalej. Każdy ma prawo żyć, jak uważa za słuszne i chociaż moje zdziwienie ma w sobie nutki dezaprobaty, sprowadza się ona wyłącznie do tego, że nie umiem pozbyć się wrażenia... straconej szansy? Szansy na to, by odkryć siebie na nowo, szansy, by poznać ludzi, z którymi nie miałoby się okazji spotkać w mieście, z którego się pochodzi. Pamiętam, że gdy pierwszy raz oglądałam, jak moja przyjaciółka tańczy w Burlesce, przeżywałam potężny dysonans poznawczy. Nie wyobrażam sobie nawet, jaka fala pogardy, nienawiści, obrzydzenia i wszystkiego, co najgorsze (i niezasłużone) spadłaby na nią, gdyby zajmowała się takimi rzeczami w miejscu, gdzie chodziłam do szkoły. A potem mogłam siedzieć z nią na backstagu i rozmawiać z tymi wszystkimi ciekawymi, wyjątkowymi ludźmi, których przenigdy bym nie spotkała, jeżeli nie byłabym gotowa odsunąć trochę moich starych znajomych, by poznać nowych. 5. Daj sobie czas To w porządku, jeżeli nie radzisz sobie najlepiej. Śmiesznym momentem w moim życiu, w którym uświadomiłam sobie, jak dziecięce miałam spojrzenie na świat, był ten, w którym dotarło do mnie, że to, jak mój tata jest w stanie bez budzika wstawać o 6 rano, wychodzić z psem, jeść śniadanie, wychodzić do pracy, jechać na zakupy, wracać, wychodzić z psem, gotować lub jeść obiad, chwilę się relaksować, robić znowu jakieś pożyteczne rzeczy, znowu wychodzić z psem, po czym znowu się relaksować z poczuciem, że miał owocny dzień, który kończy się błogim snem o 23... To nie jest najnudniejsza rutyna na świecie. To najtrudniejsza do osiągnięcia rutyna na świecie. Życie jest naprawdę trudne. Dojście do takiej harmonii nie mieści mi się nawet w głowie. Nie mam pojęcia, jak mój tata to robi. Naprawdę. Dosłownie wczoraj zauważyłam, że brakuje mi ponad 700 zł na koncie, bo, jak się okazało, zapomniałam anulować zlecenie stałe za LuxMed, z którego zrezygnowałam w ubiegłym miesiącu i teraz muszę się męczyć, żeby mi te pieniądze zwrócili. O prawie każdego dnia, mam myśl "słodki Jezu w pomidorach, nie zrobiłam dziś tylu rzeczy...", będąc wykończoną zmaganiami, nie zrelaksowaną odpoczynkiem. Dorosłe, samodzielne życie, nie jest kromką z masłem. Jest super skomplikowaną kuchnią molekularną, której oczekuje się od Ciebie na wczoraj, a Ty masz tylko swoją starą kuchenkę, na której działają dwa palniki i jedną zardzewiałą patelnię. W tym szaleństwie da się jednak znaleźć mnóstwo radości, motywacji, pokory, dystansu do różnych spraw. Wystarczy tylko okazać cierpliwość, zarówno sobie, jak i otaczającemu nas światu i po prostu "dać czasowi czas". Mój tata jest ode mnie 35 lat starszy, myślę, że mamy jeszcze czas, by rozgryźć jego sekret i go zaaplikować. 6. Nie oceniaj się surowo Jeżeli wydaje Ci się, że innym ludziom idzie o wiele lepiej niż Tobie, to tylko dlatego, że nie znasz ich dostatecznie dobrze. Każdy z nas; ja, Ty, nasi rodzice, pani w sklepie, pan hydraulik, ludzie, którzy Cię uczą, którzy Cię obsługują, których podziwiasz i nie znosisz... Wszyscy niesiemy swoje przysłowiowe krzyże, wszyscy zmagamy się z życiem, z samymi sobą, z oczekiwaniami, jakie są na nas nakładane z zewnątrz i wewnątrz. Wszyscy robimy wyłącznie to, co możemy, w zakresie, na jaki nas stać, o mocy, jaką jesteśmy w stanie z siebie wykrzesać. Nic ponadto. To, że ktoś jest super w swojej pracy, nie oznacza, że jest mu super z sobą samym. To, że komuś łatwo przychodzą same 5, nie oznacza, że dają mu tyle satysfakcji, ile Tobie ciężko zapracowane 4. To, że ktoś jest zawsze radosny, nie oznacza, że nie jest to tylko maska, za którą czai się cierpienie. To, że ktoś ma idealny porządek w mieszkaniu, nie oznacza, że ma go w głowie i sercu. To, że ktoś jest bardzo wysportowany, nie oznacza, że czuje się lepiej w swoim ciele, niż Ty w swoim. Praktycznie nigdy nie jest się w stanie ocenić na pierwszy rzut oka, co jest "krzyżem" danej osoby. Nie dajmy się jednak zwodzić naszym egocentrycznym podszeptom, że tylko my mamy źle, wszyscy mają lepiej, idzie im łatwiej i ogólnie rzecz biorąc, nasze życie i osiągnięcia są o wiele gorsze niż wszystko, co widzimy wokół siebie. Nie jest to prawda. Nie oceniaj się więc surowo i proszę, nie oceniaj też tak innych, bo każda osoba, ma tak samo złożone i skomplikowane życie, jak Ty, z którym stara się robić najlepsze, co tylko może, wbrew wszystkim przeciwnościom, jakie świat wewnętrzny i zewnętrzny zsyła. 7. Pozwól sobie tęsknić Nawet jeżeli nie mogłaś się doczekać, by uciec z domu, to naturalne, że za nim tęsknisz. To ok, że brakuje Ci rodziców, jacy by nie byli. To żadna przegrana, nawet jeżeli będzie Ci to sugerowane, że sentyment wiedzie Cię z powrotem w rodzinne strony. Nigdy nie czuj się źle z tym, co w Tobie najpiękniejsze. Miłość, zarówno do rodziców, jak i rodzinnych stron, nigdy nie jest czymś złym, co trzeba w sobie zabijać, tłamsić lub wypierać. Można w tym samym czasie mieć dość rodziców, dość miasta, z którego się pochodzi i tęsknić za jednym i drugim. W uczuciach nie istnieje żaden dualizm, to kompletnie naturalne czuć w tym samym momencie pięć zupełnie przeczących sobie wzajemnie rzeczy. Wracaj, kiedy tylko masz ochotę. Zostawaj tak długo, jak czujesz potrzebę. Wyjeżdżaj, kiedy tylko zechcesz. To jest absolutnie najlepszy element mieszkania z dala od rodziny, możesz przyjechać, kiedy tęsknisz, wyleczyć tęsknotę, a gdy wszyscy zaczynają być męczący, po prostu spakować się i zniknąć, jakby nigdy nic! Obniżenie częstotliwości i natężenia kłótni o 90%. 8. Współlokator też człowiek Życie ze współlokatorami to wyzwanie, o którym mogłabym napisać cały osobny tekst. To, o czym jednak trzeba przede wszystkim pamiętać to, że jest to człowiek, z krwi i kości, dokładnie taki, jak Ty i (jak wyżej) ma swoje problemy, swoje życie, w którym może iść mu całkiem nieciekawie i warto podchodzić do niej lub niego raczej z empatią niż pretensjami. Pretensje mają to do siebie, że najczęściej jedynie zaogniają sytuację i znajdujesz się nagle w jeszcze gorszym położeniu niż pierwotnie. Nie zawsze trzeba się przyjaźnić czy nawet lubić, by wciąż traktować się z szacunkiem i nie wchodzić sobie w drogę. Mieszkanie razem to prawdziwe wyzwanie, podchodziłabym więc ostrożnie do wchodzenia w tę relację z ludźmi, na których Ci zależy, bo może się to odbić czkawką i bliznami na relacji. Najlepiej próbować takich układów w sytuacji, w której ma się możliwość dość szybkiej ucieczki, bez szkody dla którejkolwiek ze stron, by w razie zaognienia się sytuacji, móc przeprowadzić szybką ewakuację i wciąż w przyjaźni powiedzieć sobie, że wspólne mieszkanie po prostu nie jest dla Was. 9. Miłość może chwilkę zaczekać Jeżeli miałabym wymienić jedną rzecz, której żałuję najbardziej, jeżeli chodzi o moje lata mieszkania "samej", byłoby to ciągłe mieszkanie ze swoimi chłopakami lub facetami, z którymi coś mnie łączyło. W całym swoim dorosłym życiu zupełnie sama mieszkałam tylko przez 3 miesiące. I nieszczęśliwie się złożyło, że były to najgorsze miesiące w moim życiu, z zupełnie innych powodów. A uważam, że mieszkanie samemu lub nawet z kimś, ale nie romantycznie z Tobą związanym, również jest bardzo ważnym etapem życia, który mi niestety umknął. Jeżeli to "ten jedyny" macie jeszcze całe życie, żeby mieszkać razem. A młodość i niezależność to tylko krótka chwila, która przelewa się przez palce szybciej, niż jest się je w stanie zacisnąć. Nie mówię, absolutnie, żeby się powstrzymywać przed tym całe lata ani żeby na siłę udawać, że się razem nie mieszka, kiedy de facto spędza się ze sobą 24/7, po prostu na dwa mieszkania. Cytując klasyka "serce nie jest sługa, nie zna, co to pany i nie da się przemocą okuwać w kajdany", z prawdziwą miłością i ogromną potrzebą bycia razem, nie ma co walczyć. Jeżeli jednak nie szargają Tobą takie uczucia i dopiero wyprowadzasz się z domu, zrób to dla mnie i w imieniu nas obu, przeżyj chociaż rok sama, skup się na sobie, swoich małych rytuałach, swoich potrzebach, swojej wizji tego, jak ma wyglądać Twój pokój, Twój dzień, Twoje życie. Ja czuję, że całe życie musiałam dopasowywać się do kogoś innego i naprawdę bardzo żałuję, że między wyprowadzką z domu a wzięciem ślubu, nie miałam nawet 6 miesięcy na bycie sama ze sobą. 10. "Niewidzialna praca" staje się widzialna "Nieodpłatna praca kobiet jest różową strefą gospodarki, swoistą odwrotnością szarej strefy. O ile w przypadku szarej strefy dochody są ukrywane w całości lub w części przez państwem, o tyle, jeśli chodzi o różową strefę, dochody osiągane dzięki niej przez gospodarkę są ukrywane przez państwo. Oficjalnie nieodpłatna praca kobiet nie istnieje. Tymczasem, praca wykonywana przez kobiety w domu, to jedna trzecia produktu krajowego brutto." (źródło) O czym konkretnie mowa? O praniu, prasowaniu, ścieleniu, zmywaniu, gotowaniu, myciu, odkurzaniu, ścieraniu, przebieraniu, opiekowaniu się, podawaniu, kupowaniu, organizowaniu, zapisywaniu, zawożeniu, przywożeniu, pielęgnowaniu. Wszystkie rzeczy, które nasze matki, a w bardziej postępowych domach, również ojcowie, robili dla nas niezauważalnie. Dopóki mieszkałam z rodzicami, nigdy w życiu nie zdarzyło mi się nie mieć czystych majtek, bo zapomniano zrobić pranie. Nigdy nie przegapiłam wizyty u lekarza. Nigdy nie brakowało papieru toaletowego. Nigdy w zlewie nie zalegał trzydniowy stos brudnych naczyń. Nigdy zawodny budzik nie przeszkodził mi w staniu do szkoły. Nigdy nie chodziłam głodna. Nigdy nie było moim zmartwieniem, że coś się zatkało, zgubiło, zepsuło. Ubrania materializowały się uprasowane i poskładane w mojej szafie, lodówka zawsze była pełna, pasta do zębów na swoim miejscu, Wiem, że wynika to też z wielu przywilejów, z jakimi miałam szczęście się wychowywać, jak dobra, stabilna sytuacja finansowa moich rodziców, w miarę liberalny podział obowiązków, sprzątaczka. Nie zmienia to jednak faktu, że wokół mnie dział się ogrom rzeczy, na które nie zwracałam uwagi, a regulowały moje życie. Oh, jaką niespodzianką było zamieszkać bez tych wszystkich niewidzialnych zabiegów. Oto krótka lista rzeczy, które mnie zszokowały, których musiałam się nauczyć lub wciąż się nieudolnie uczę: a) Chemia to bardzo droga rzecz i) Zaczynając od produktów higienicznych, przez kreta, po płyny do mycia okien. To, czego zdążyłam się już nauczyć, w trakcie robienia zakupów, szczególnie jeżeli dotyczy to produktów, jak kapsułki lub proszki do prania, sprawdzać wagę za kilogram lub sztukę, nie porównywać ceny, które widać na pierwszy rzut oka. Zazwyczaj na półce, gdzie jest podana cena, pod dużą kwotą za cały produkt, jest mała kwota, która pokazuje, ile coś kosztuje na sztuki lub kilogramy. ii) Kupować dużo rzeczy na zapas w trakcie promocji, jeżeli wiesz, że na 100% to zużyjesz. Dobrym przykładem są tampony. Nawet jak kupisz 10 pudełek, masz pewność, że się nie zmarnują. iii) Woda osadza kamień na wszystkim, szczególnie w łazience, dobrze jest się wyposażyć w bardzo dobry płyn odkamieniający i walczyć z tym na bieżąco, bo później rzeczy zaczynają rdzewieć i jest już jakby po wszystkim. b) Jedzenie na mieście jest kosztowne, a lodówka najczęściej pusta i) Zakupy trzeba robić regularnie i najlepiej jest mieć w domu, tuż obok lodówki (albo w komórce) notatkę, gdzie zapisuje się, co się skończyło. Rzucenie na to okiem przed wyjściem, może uratować Cię w niedzielny poranek przed głodem. ii) Na zakupy zawsze wychodzić z listą zakupów, która już uwzględnia małe conieco, bo kupisz je tak czy inaczej, a jeżeli nie będzie go na liście, kupisz go tylko więcej. iii) Nie kupować na zapasa rzeczy, które mają krótką datę ważności. iv) Tylko ostatnia niedziela miesiąca jest handlowa. c) Kontrola wydatków Dla mnie świetnie sprawdzała się tabelka w Exelu, bardzo prosta, dosłownie oparta na samym dodawaniu i odejmowaniu. Szczególnie dobrze działa, gdy przy odrobinie samodyscypliny płaci się głównie kartą i wszystkie wydatki widać przejrzyście na koncie. Raz na tydzień robić aktualizację danych, przepisać wszystko do tabelki i widać, jak na dłoni, jak dobrze lub źle stoimy z pieniędzmi w danym miesiącu. d) Domowe obowiązki i) Ja wychowałam się w domu ze sprzątaczką, Piotrek w domu z "tradycyjnymi wartościami" więc żadne z nas nigdy się nie dotknęło większości czynności, które utrzymują dom w porządku. Uparłam się, że jako dorośli ludzie, którzy mają dwie zdrowe ręce, powinniśmy umieć sami dbać o nasze mieszkanie, przez co większość czasu żyjemy w totalnym syfie. Tak też się w życiu zdarza. ii) Gdy wkłada się pranie, najlepiej jest ustawić alarm w komórce, bo istnieje spore prawdopodobieństwo, że przypomnicie sobie o nim, gdy będzie już śmierdzieć. iii) Dzielcie się w domu obowiązkami zgodnie z tym, czego ktoś nienawidzi najbardziej. W moim przypadku było to zmywanie, w Piotrka sprzątanie łazienki. Im bardziej czegoś nie chcesz robić, tym rzadziej to robisz, co zwiększa szanse na przestoje i konflikty. Łatwiej jest więc ustalić czego zdecydowanie się nie chce robić niż co się chce. e) Ogólny marazm i) Muszki owocówki to najgorsze stworzenia na świecie, które jeżeli da się im czas i przestrzeń, oblebią Wam cały sufit swoimi odchodami. Są w większości sklepów, trzeba więc uważać, jakie owoce przynosi się do domu i najlepiej trzymać je w lodówce, zamknięciu lub misce w innym pokoju, uważając przy okazji na to, żeby się nie psuły. ii) Od nich gorsze są tylko karaluchy, które z łatwością mogą do Was przyjść od sąsiadów lub na produktach z niskich półek sklepów. Jedyne, co na nie działa, to żel, którym oblepią Wam całe mieszkanie. Nie jest to najtańsze rozwiązanie, ale szczerze polecam zrobić to jak najszybciej. Przez 6 lat mieszkania w tym samym mieszkaniu miałam je tylko raz i to w momencie największego porządku, więc naprawdę nie da się tego przewidzieć, a prawie nabawiłam się przez nie nerwicy. iii) Jeżeli wychodzicie z domu na dłużej, a w szczególności, gdy wyjeżdżacie, zamykajcie zawory wody i gazu. Nie jest fajnie zalewać sąsiadów. Myślę, że to w dużej mierze wyczerpuje moją widzę. Jak z łatwością można zauważyć, o ludzkiej naturze mam o wiele więcej do powiedzenia niż o sposobach zajmowania się domem. Jestem tak daleko od bycia Perfekcyjną Panią Domu, jak tylko się da, a mimo wszystko prowadzę bardzo szczęśliwe i pogodne życie małżeńsko-domowe, więc jeżeli jesteście jak ja, nie przejmujcie się, jest nadzieja! Wyprowadzka z domu wyznacza zupełnie nowy etap i obiecuję, że jeżeli podejdziecie do niego z otwartym sercem i umysłem, przekonacie się, że gloryfikowanie lat nastoletnich, jako najlepszego czasu w życiu, jest naprawdę na wyrost. Dorosłość jest ekscytująca, zaskakująca, przytłaczająca i trudna. Jest też zdecydowanie najlepszym etapem życia, jeżeli tylko znajdziecie w sobie odwagę, by żyć na własnych zasadach, siłę, by umieć dostrzec, jak przejściowe są nawet największe problemy i pokorę, by umieć pogodzić się z tym, że jesteśmy tylko ludźmi, z całą naszą wspaniałością i wszystkimi naszymi ograniczeniami. Samodzielność jest super, a we wszystkich momentach, które będą Was przerastać, zawsze możecie wpaść na e-klerki i razem wymyślimy, jak uczynić wszystko znośniejszym. fot. e-klerki Parada dała mi najpiękniejsze zdjęcia!

A więc czeka Cię wyprowadzka od rodziców? To bardzo emocjonująca chwila – od teraz będziesz cieszyć się wolnością, ale czekają na Ciebie także nowe obowiązki! A zanim rozpoczniesz samodzielne życie, najpierw sprawdź, jak wyprowadzić się od rodziców i nie popełnić przy tym żadnej zgubnej w skutkach pomyłki. Mamy dla Ciebie siedem bezcennych porad. Freepik Wyposaż mieszkanie bez przepłacania Kiedy nadchodzi wyprowadzka z domu rodzinnego, „co zabrać?” staje się bardzo ważnym pytaniem. W końcu nie możesz mieszkać w pustych czterech ścianach, będziesz potrzebował przynajmniej podstawowego wyposażenia. Pamiętaj jednak, że nie musisz kupować samych błyszczących akcesoriów z drogich sklepów. Krewni i znajomi z pewnością chętnie oddadzą Ci trochę garnków czy wieszaków. Meble i ozdoby możesz natomiast zdobyć niskim kosztem na Facebookowych grupach lub aukcjach z używanymi przedmiotami. Czasami ludzie chcą po prostu pozbyć się szafy czy komody i oddadzą Ci ją za darmo, jeśli tylko po nią przyjedziesz! Sprawdź, ile kosztuje pomoc firmy przeprowadzkowej!Znajdź dostawcę Internetu jeszcze przed wyprowadzką Jak wyprowadzić się od rodziców? Cóż, ważną częścią życia na własną rękę jest samodzielne ogarnianie wszelkich rachunków i umów. W akademiku nie musisz się tym przejmować, ale jeśli wynajmiesz mieszkanie lub pokój, może być inaczej. Prawdopodobnie prąd i gaz i będą już doprowadzone od dominującej w danym regionie firmy. Ty będziesz musiał tylko opłacać rachunki lub składać się na nie z pozostałymi mieszkańcami. Na pewno bardzo ważny jest też dla Ciebie dostęp do Internetu, a wielu właścicieli pozostawia podpisanie umowy z wybraną firmą swoim najemcom. Pewnie chciałbyś bez problemu łączyć się z Wi–Fi od pierwszego dnia, więc radzimy wybrać taryfę i podpisać kontrakt jeszcze przed przeprowadzką. Dzięki temu umówisz wizytę technika, który podepnie Internet w możliwie najszybszym terminie! Załóż konto w banku Nawet jeśli dotychczas dobrze sobie radziłeś przy użyciu transakcji gotówkowych, to ten czas prawdopodobnie dobiegł końca. Opłacanie rachunków i czynszu będzie dużo łatwiejsze, jeśli będziesz mógł po prostu puścić przelew. Większe zakupy spożywcze również przebiegają szybciej bez wysupływania z portfela gotówki. Konto bankowe możesz założyć nawet przed ukończeniem 18 roku życia, ale będziesz do tego potrzebował zgody opiekuna prawnego, czyli w większości przypadków po prostu rodzica. Jeśli jesteś już pełnoletni, to niczym nie musisz się przejmować – masz pełną kontrolę nad swoją bankowością i możesz założyć konto bankowe bez udziału osób trzecich. Kolejna dobra wiadomość jest taka, że do ukończenia 26 roku życia możesz korzystać ze specjalnych kont zaprojektowanych tak, żeby pasowały one do potrzeb ludzi młodych. Pamiętaj, że jeżeli to zignorujesz i założysz konto przeznaczone dla osób dorosłych, to będzie prawdopodobnie obowiązywał wymóg, żebyś co miesiąc odbierał przelew o określonej wartości, na przykład 1500 zł. Jeżeli będziesz utrzymywał się ze stypendium lub pracy dorywczej albo z otrzymywanej od rodziców gotówki, to możliwe, że nie dopełnisz warunków umowy i prowadzenie konta będzie się wiązało z dodatkowymi kosztami. Koniecznie dokładnie porównaj oferty kilku banków i wybierz tę, która będzie dla Ciebie najbardziej opłacalna. Sprawdź, czy należy Ci się jakiś zasiłek Pierwsza wyprowadzka od rodziców będzie prawdopodobnie oznaczać spory wzrost kosztu życia, nawet jeżeli dalej będą Ci pomagać dorośli z rodziny. W końcu będzie trzeba opłacać czynsz za kolejne mieszkanie lub pokój! Czy możesz uzyskać na tę okazję jakąś pomoc? Jeśli nie ukończyłeś jeszcze osiemnastego roku życia, Twoi rodzice otrzymują prawdopodobnie comiesięczny zasiłek 500+ i raz w roku 300+. Jeśli więc wyprowadzasz się na przykład po to, żeby uczęszczać do lepszego liceum, to możesz poprosić opiekunów, by udostępnili Ci te pieniądze w celu utrzymania się w nowym mieszkaniu. Jeżeli natomiast wyjeżdżasz na studia, możesz ubiegać się o stypendium. Tego typu zasiłki są przyznawane na różnych zasadach w zależności od uczelni. Wśród rodzajów stypendiów można wymienić: Socjalne – przyznawane studentom w trudnej sytuacji materialnej. Zależnie od uczelni maksymalny dochód na członka rodziny jest ustalany w zakresie od 686,4 zł do 1051,7 zł. Jeśli w Twojej rodzinie dochody są niższe, możesz ubiegać się o stypendium osób niepełnosprawnych – możesz je otrzymać, jeśli posiadasz orzeczenie o niepełnosprawności, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności lub jedno z innych wymienionych orzeczeń. Nie ma kryterium – jest przyznawane osobom o szczególnych osiągnięciach naukowych, artystycznych lub sportowych. Jest także przewidziana możliwość uzyskania jednorazowej zapomogi. O takie świadczenie będziesz mógł się ubiegać, jeśli z jakiegoś nieprzewidzianego względu Twoja stopa życiowa ulegnie pogorszeniu. Mowa o takich przypadkach jak choroba lub śmierć członka rodziny albo sytuacje losowe jak pożar lub powódź. Opracuj budżet domowy Gdy nadchodzi wyprowadzka od rodziców, “co zabrać” staje się kluczowym pytaniem na początek. W końcu nie musisz zupełnie od zera wyposażać szafy z ubraniami ani nawet spiżarni. Prawdopodobnie otrzymasz jakiś prowiant na drogę i weźmiesz ze sobą ubrania czy komputer. Później zaczynają się jednak schody: przychodzi czas, żeby dokupić do mieszkania brakujące akcesoria, żeby opłacić rachunki i kupić bilet na komunikację miejską, już nie wspominając o regularnych zakupach spożywczych i zorganizowaniu gotówki na przyjemności. Jak się za to zabrać? Z własnego doświadczenia polecamy, żebyś postarał się przeżyć pierwszy miesiąc w bardzo oszczędny sposób, zbierając wszystkie rachunki i wpisując wydane kwoty w arkusz Excel. Dzięki temu będziesz wiedział, jakie jest Twoje finansowe minimum na przeżycie w danej lokalizacji – ile kasy jest konieczne, żeby przez cały miesiąc mieć dach nad głową i jedzenie w lodówce. Ta informacja pozwoli Ci następnie wydzielić sobie z miesięcznego dochodu odpowiednie kwoty na przyjemności i oszczędzanie. Zacznij przyjmować listy pod nowym adresem Pierwsza wyprowadzka od rodziców oznacza, że w rzeczywistości zmienia się Twój adres korespondencyjny, ale we wszelkich dokumentach wciąż widnieje ten stary. Jeśli czegoś z tym nie zrobisz, wszystkie listy czy informacje urzędowe będą dalej lądowały w skrzynce pocztowej rodziny. Na krótką metę to nie problem, ale po jakimś czasie zacznie Cię prawdopodobnie irytować odbieranie korespondencji ze starego adresu. Dlatego warto, żebyś poinformował o zmianie miejsca zamieszkania swój bank, uczelnię oraz organizacje, od których regularnie odbierasz przesyłki na zasadzie prenumeraty. Zamawiając produkty przez internet, pilnuj się, żeby przez przypadek nie wypełnić formularza nieaktualnymi danymi. Porządnie przeczytaj umowę najmu Jeśli planujesz, żeby Twoja pierwsza wyprowadzka od rodziców odbyła się na zasadach przenosin do wynajętego pokoju lub mieszkania, to będziesz musiał podpisać umowę najmu. Koniecznie dokładnie ją przeczytaj i upewnij się, czy dobrze rozumiesz wszystkie punkty! Sprawdź, jakie koszty są wliczone w kwotę, którą będziesz musiał co miesiąc przelewać właścicielowi. Czy zajmie się on opłacaniem rachunków za prąd, gaz i internet, czy sam będziesz musiał wysyłać pieniądze do poszczególnych firm?Jaki jest termin opłaty czynszu? Koniecznie zapamiętaj sobie tę datę i zwróć uwagę, czy musisz płacić z góry za kolejny jest wysokość kaucji? Sprawdź, czy w umowie właściciel zobowiązuje się do jej umowa jest na czas określony, czy na nieokreślony? W tym drugim przypadku zwróć uwagę, jak długi jest okres wypowiedzenia. Zastanów się, czy wolisz, żeby był on dłuższy, czy czy w umowie są zapisy na temat trzymania zwierząt w mieszkaniu, palenia papierosów, organizowania imprez. Upewnij się, że Twój styl życia jest kompatybilny z zasadami, do których będziesz się musiał stosować. Teraz już wiesz, jak wyprowadzić się od rodziców! Jesteśmy pewni, że nasze siedem porad sprawi, że pierwsza wyprowadzka od rodziców przebiegnie gładko i bezproblemowo. Niezależne życie to wspaniała przygoda – baw się dobrze!

Każda sytuacja, w której pojawia się wizja eksmisji, musi być potraktowana indywidualnie. Dlatego nie wypowiadamy się o tym, czy jest to dobra, czy zła decyzja, ale przedstawimy prawa właścicieli i lokatorów. O tym, jak poradzić sobie w sytuacji, gdy lokator nie chce opuścić naszego mieszkania, radzą mec. Magdalena Bursa-Łapińska oraz Agnieszka Chyła z Novus Kancelarii Radcy Prawnego. Wiedza o tym, jak przebiega postępowanie eksmisyjne, jest przydatna każdemu, kto porusza się na rynku nieruchomości. Z jednej strony mamy lokatorów, którzy często zamieszkują lokal bezprawnie (nie rozliczają się z właścicielem, utrudniają życie społeczne w budynku lub w sposób rażący zaniedbują nieruchomość, przez co właściciel jest narażony na straty), a z drugiej właścicieli, którzy także bezprawnie mogą zmuszać lokatorów do opuszczenia mieszkania. Jednak bez względu na sytuację eksmisja zawsze jest postrzegana negatywnie. Gorące emocje dodatkowo podsycają głośne programy, ukazujące najczarniejszy scenariusz – krzywdzące zabieranie ludziom mieszkania i przenoszenie ich do noclegowni lub schronisk. Jeśli jesteś właścicielem lokalu i masz przekonanie, że eksmisja jest czymś złym, pomyśl, że masz mieszkanie, wynajmujesz je i okazuje się, że lokatorzy przestają płacić, robią długi w spółdzielni czy wspólnocie, a dostawcy mediów ścigają cię za ich niezapłacone rachunki. Czy nie chciałbyś pozbyć się takiego lokatora? Problem z wyegzekwowaniem praw w stosunku do własnego lokalu zdarza się niestety często. Wśród właścicieli nieruchomości są osoby, których lokatorzy zajmują lokal bez tzw. tytułu prawnego. Na przykład skończyła się już umowa najmu, a lokatorzy nie chcą samowolnie opuścić mieszkania. Zdarzają się również osoby, które kupiły nieruchomość z lokatorami lub które doświadczają przemocy w rodzinie i ze względów ekonomicznych są zmuszone mieszkać z osobą stosującą przemoc. W każdej sytuacji należy znaleźć jak najlepsze rozwiązania. Przede wszystkim zawczasu warto zabezpieczyć się na taką ewentualność. W przypadku najmu okazjonalnego dobrze jest zawrzeć z lokatorem umowę u notariusza, w której zaznaczone jest, że właściciel może zażądać opuszczenia lokalu w każdym momencie. Należy również pamiętać o umieszczeniu w umowie odpowiednich postanowień dotyczących opłat oraz okresu wypowiedzenia, a także spisać liczniki. Z kolei osoba kupująca nieruchomość z lokatorami musi mieć świadomość, że uporządkowanie z nimi relacji może być trudne. Dlatego przede wszystkim należy podjąć próbę porozumienia się. Warto jednak pamiętać, że po zmianie właściciela nieruchomości, lokatorzy często sami się wyprowadzają. Eksmisja jest więc ostatecznością. Jeżeli okazyjnie nabywamy zamieszkałą już nieruchomość, możemy jedynie poinformować lokatorów o nowej sytuacji, uprzedzić o ewentualnym podniesieniu czynszu oraz renegocjacji lub wypowiedzeniu umowy. Po nabyciu nieruchomość z aukcji komorniczej lokatorzy mogą wydawać się mili i pomocni, ale ostatecznie mogą wzbraniać się przed opuszczeniem lokalu. Co można wtedy zrobić? Jeżeli negocjacje nie powiodą się, właściciel ma prawo stopniowo podwyższać czynsz, co może ich zniechęcić do dalszego mieszkania. Podwyżki czynszu są możliwe tylko dwa razy w roku. W sytuacji, gdy boimy się emocjonalnej reakcji w konfrontacji z lokatorami, dobrze jest skorzystać z pomocy prawnika, który w spokojny i rzeczowy sposób przeprowadzi za nas negocjacje przedsądowe. Co jednak zrobić, gdy nasz lokator nie chce z nami współpracować? Jakie podjąć legalne kroki prawne? Zgodne z polskimi przepisami właściciel dysponuje narzędziami, które w mniejszym lub większym stopniu skutecznie bronią jego interesów. Jeżeli lokatorzy nadal nie chcą wyprowadzić się ani płacić czynszu, pozostaje przygotowanie pozwu o nakazanie opróżnienia lokalu i skierowanie sprawy do sądu. Pierwszym krokiem jest wysłanie do lokatora wezwania do opuszczenia lokalu. Można w nim posiłkować się księgą wieczystą i powoływać się na prawo własności. W piśmie wskazujemy datę, do której lokator powinien opuścić lokal. Na ewentualnej rozprawie sądowej trzeba bowiem udokumentować, że próbowało się rozwiązać problem polubownie. Natomiast jeżeli lokatorzy płacą czynsz, możemy renegocjować z nimi umowę – wprowadzić kaucję, skrócić okres wypowiedzenia. Jeżeli lokatorzy nie mieli podpisanej z poprzednim właścicielem umowy lub umowa wygasła, należy przejść do rozmów i ustalenia wysokości czynszu i warunków korzystania z lokalu. Jeżeli nie dojdziemy do porozumienia z lokatorem, kierujemy sprawę do sądu i oczekujemy na reakcję lokatorów oraz na wyznaczenie pierwszej rozprawy. Warto zwrócić się o pomoc do prawnika, ponieważ chodzi przecież o to, by szybko i sprawnie zakończyć sprawę. Można samemu przygotować pozew, posiłkując się wiedzą z internetu, jednak kiedy trafimy na przeciwnika, który chce się bronić i wie, jak to robić, możemy nie podołać zadaniu. Dodatkowo warto pamiętać, że w polskim prawie jest dość szeroki pakiet ustaw i rozporządzeń. Dla każdego prawnika podstawą jest oczywiście kodeks cywilny, ale w przypadku eksmisji korzysta się również z ustawy o ochronie praw lokatorów, kodeksu postępowania cywilnego oraz ustawy o zapobieganiu przemocy. Dlatego trzeba być czujnym i nie opuścić żadnego przepisu. Minusem wejścia na drogę sądową jest oczywiście czas. Na pierwszą rozprawę oczekuje się około 3 miesięcy. Sąd potrzebuje również czasu na sprawdzenie, czy lokatorom przysługuje lokal socjalny. Polskie prawo przewiduje specjalne traktowanie grupy osób, które są chronione w przypadku eksmisji, czyli kobiety w ciąży, obłożnie chorzy, emeryci, renciści i rodziny z małym dziećmi. Te osoby nie opuszczą lokalu bez wcześniejszego wyznaczenia mieszkania socjalnego, które ma im zapewnić gmina. Ma ona na to 6 miesięcy. Niestety może się okazać, że gmina nie dysponuje lokalem socjalnym. W takim wypadku musi ona wskazać lokal tymczasowy. Właściciel może również sam zaproponować taki lokal, jeżeli zależy mu na odzyskaniu danego mieszkania, a dysponuje akurat innymi wolnymi lokalami. Bardzo ważne jest, że nie można wprowadzić się do mieszkania zajmowanego przez lokatora, nawet jeżeli jesteśmy jego właścicielem. W takiej sytuacji lokatorzy mogą złożyć pozew do sądu o zaprzestanie naruszenia posiadania. Jeżeli lokatorzy nie należą do grupy osób chronionych, czekamy, aż wyrok zostanie obarczony klauzulą wykonalności, czyli postanowieniem sądu, że faktycznie można go już wykonać i że nikt nie odwołał się od jego treści. Dopiero wtedy można skierować sprawę do komornika sądowego. Za jego pośrednictwem dokonuje się realnej eksmisji. Dlaczego potrzebny jest komornik? Sami nie możemy nakłonić nikogo do opuszczenia mieszkania. Komornik najpierw wzywa do dobrowolnego opróżnienia mieszkania, później wskazuje lokal socjalny, jeżeli taki się należy, lub zapewniony przez właściciela, lub gminę lokal tymczasowy. W ostateczności jest to schronisko lub noclegownia. Jeżeli lokator nie opuszcza lokalu, komornik wkracza z policją i przymusowo opróżnia lokal. Koszty usług komornika pokrywa właściciel, jednak pod koniec postępowania komornik liczy koszty i obciąża nimi eksmitowanego. Największym wyzwaniem postępowania eksmisyjnego jest czas. Postępowanie w sądzie pierwszej instancji może trwać do roku. Jeżeli wyrok jest na naszą korzyć i lokator wyprowadzi się, sprawa jest zakończona. Jeżeli nie chce – trzeba zatrudnić komornika sądowego, do którego kieruje się wniosek o wszczęcie egzekucji. Dodatkowo trzeba wziąć pod uwagę zimowy okres ochronny (od listopada do marca) oraz możliwość złożenia przez lokatora apelacji od wyroku sądu pierwszej apelacji. Dlatego należy liczyć się z tym, że cały proces może potrwać nawet do dwóch lat. Co zrobić, gdy w tym okresie lokatorzy nie płacą czynszu ani opłat za media? Czy właściciel musi zapewnić dostęp do prądu i wody w takim lokalu? Obowiązek uiszczania opłaty za media należy niestety do właściciela, który jest stroną umowy z dostawcami mediów. Oczywiście w czasie toku postępowania to lokatorzy winni są regulować należności. Jeżeli zalegają z opłatami, odzyskanie pieniędzy musi być przedmiotem odrębnego postępowania. Właściciel nie może jednak odciąć wody, prądu czy gazu, aby nakłonić lokatorów do opuszczenia mieszkania. Rozwiązaniem może być założenie liczników prepaidowych, które automatycznie przenoszą uiszczanie opłaty na lokatora. Artykuł powstał na podstawie 24 odcinka podcastu RuszamyNieruchomości:►

Dzieci Jak zmusić dorosłego syna do usamodzielnienia się? Indywidualne porady prawne Autor: Paulina Olejniczak-Suchodolska • Opublikowane: 2020-11-16 • Aktualizacja: 2022-04-20 Mam dorosłego syna w wieku 20 lat, który kompletnie nie chce pomagać w domu, nie chce dokładać także do utrzymania domu, jest niesamodzielny i oczekuje utrzymywania go, sprzątania, gotowania, pieniędzy itp. Ostatnio kupił psa rasy agresywnej, którym też się nie zajmuje. Pies wszystko niszczy, załatwia swoje potrzeby w domu, bo synowi nie chce się go wyprowadzać. Jak jest w domu, to tylko komputer, a potem całymi dniami śpi. Jestem nerwowo wykończona, wiecznie awantury, a ostatnio nawet syn zaczyna się stawiać. Mówię, żeby się wyprowadził, i usamodzielnił, bo dłużej tak się nie da żyć, to twierdzi, że nigdzie nie pójdzie, bo jest tu zameldowany. Jak zmusić dorosłego syna do usamodzielnienia się? Proszę o informacje jak to zrobić, bo sytuacja staje się nie do zniesienia. Masz podobny problem? Kliknij tutaj i zadaj pytanie. Niestety, sytuacja z dorosłymi dziećmi jest dość skomplikowana. Niewątpliwie nie zmusi Pani syna do pójścia do pracy celem dokładania się do opłat czy zakupów, bowiem żaden przepis prawa nie daje możliwości zmuszenia do podjęcia pracy zarobkowej. Zaprzestanie utrzymywania syna do czasu usamodzielnienia się Może Pani natomiast nie utrzymywać syna, nie pokrywać jego potrzeb – oczywiście tu należałoby rozwiązać sytuację w sposób najbardziej rozsądny i dostosowany do sytuacji, aby nie osiągnąć niepożądanych efektów. Niemniej jednak przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (dalej: nakładają na rodziców obowiązek troszczenia się o rozwój dziecka i pokrywania jego potrzeb do czasu usamodzielnienia się. Z definicji obowiązku alimentacyjnego rodziców względem dziecka (utrzymanie i wychowanie) wynika, że obowiązek ten ustaje dopiero wówczas, gdy dziecko osiągnie samodzielność życiową, co z reguły łączy się z możliwością podjęcia pracy zarobkowej. Możliwość podjęcia pracy zarobkowej nie może być jednak rozważana w oderwaniu od osobistej i życiowej sytuacji uprawnionego. Jeżeli mianowicie kontynuuje on naukę, uczy się zawodu, uczęszcza na kurs doskonalenia zawodowego, to za usprawiedliwione uznać należy dalsze alimentowanie go. Jak przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia r., sygn. akt I CKN 499/97, „nawet zdobycie dwóch zawodów przez dziecko nie uwalnia rodziców od obowiązku świadczenia alimentów, jeżeli taki uprawniony podejmuje studia. Wykładnia art. 133 § 1 nie może bowiem pozostawać w oderwaniu od art. 94 który nakłada na rodziców obowiązek troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i należytego przygotowania go do pracy dla dobra społeczeństwa, odpowiednio do jego uzdolnień. Jest przy tym oczywiste, że jedynie efektywne studiowanie pozwala uprawnionemu liczyć na alimentowanie go”. Zgodnie jednak z art. 133 § 3 „rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się”. Zobacz również: Czy rodzic może wyrzucić dziecko z domu? Pełnoletnie dziecko a zdobycie samodzielności Syn jest pełnoletni. W przypadku pełnoletniego dziecka liczy się to, czy kontynuuje naukę i wyraża chęci do nauki, do tego, aby się usamodzielnić. Szkoły wieczorowe i zaoczne obligują rodziców do alimentowania dziecka – jeśli wykazuje dziecko chęć do nauki. Jeśli zaczyna szkołę, a po 2–3 miesiącach zmienia na inną lub nie chodzi do obecnej – nie jest to chęć do nauki, tylko próba wyłudzania alimentów. Sądy dokładnie patrzą na takie sytuacje. Przesłankami do ustania alimentowania są w przypadku pełnoletniego dziecka są: uzyskanie samodzielności – np. zawodu, niepodejmowanie próby usamodzielnienia się ze zwykłego lenistwa i lekkomyślności – niekończenie żadnej szkoły, nieuczęszczanie na zajęcia. Jeśli faktycznie syn robi wszystko, aby nie kontynuować nauki i nie iść do pracy – warto przemyśleć sprawę niealimentowania go. Sąd ocenia naukę i postawę każdego uprawnionego osobno. Nie ma tu żadnych ram ani ogólnych kryteriów. Obecnie syn ma co jeść, ma za darmo mieszkanie – nie ma motywacji, aby zmienić cokolwiek w swoim życiu. Eksmisja syna przez matkę Jeśli chce Pani uzyskać eksmisję syna, najpierw należy wypowiedzieć mu ustną umowę użyczenia mieszkania – bo na takiej zasadzie obecnie przebywa on w lokalu. Zaznaczyć trzeba, że od momentu upływu trzeciego miesiąca będzie obowiązany do pokrywania czynszu, a w przypadku braku spełnienia tego obowiązku – będzie Pani zmuszona skierować sprawę o eksmisję. Jedyny minus takiego rozwiązania, to ewentualne orzeczenie alimentów na rzecz syna przez sąd – jeśli sąd uzna, że synowi należą się alimenty – nie będzie możliwa eksmisja. Z opisu Pani sytuacji nie wynika jednak, czy syn się uczy, czy też już skończył naukę, nie chce się dalej uczyć i nie chce iść do pracy. Jeśli tak, to ma Pani szanse na uzyskanie wyroku sądowego uchylającego Pani obowiązek alimentacyjny względem syna (nie musi wówczas Pani dostarczać mu środków utrzymania). Natomiast już przed takim wyrokiem może Pani na piśmie wypowiedzieć mu umowę użyczenia ze skutkami jak wskazałam wyżej. Wówczas syn po upływie okresu wypowiedzenia albo zacznie płacić czynsz i wówczas umowa będzie kontynuowana albo się wyprowadzi i sprawa zostanie załatwiona, albo złoży Pani wniosek o jego eksmisję. Wyraźnie przy tym podkreślić należy, że meldunek syna w żaden sposób nie wpływa na prawo do lokalu. W wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Zobacz również: Rodzice pomagają tylko jednemu dziecku Prawo wypowiedzenia umowy użyczenia synowi Reasumując, Pani prawem jest wypowiedzenie synowi umowy użyczenia, która z braku zachowania formy pisemnej obowiązuje w dniu dzisiejszym (na czas nieokreślony). W przypadku nieopuszczenia lokalu w terminie przysługuje Pani uprawnienie do żądania wydania lokalu poprzez jego opuszczenie ze wszystkimi prawami i rzeczami reprezentującymi syna. Wymiana zamków przed eksmisją upoważni niestety Pani syna do założenia sprawy o naruszenie posiadania, bowiem pomimo zajmowania lokalu wbrew Pani woli ma do niego prawo, dopóty nie będzie wyroku eksmisyjnego. Dodatkowo może Pani wnieść pozew o uchylenie obowiązków alimentacyjnych względem syna na podstawie art. 133 par. 3 („rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się”). Na marginesie wskazuję, że co do szkód jakie wyrządził pies syna, to art. 714 Kodeksu cywilnego wskazuje, że „biorący do używania jest odpowiedzialny za uszkodzenie rzeczy, jeżeli jej używa w sposób sprzeczny z umową albo z właściwościami lub z przeznaczeniem rzeczy”. Wprowadzenie psa bez Pani zgody i niedbanie o niego upoważnia Panią do żądania od syna na piśmie odszkodowania za straty, jakie wyrządził pies, a i wskazanie, że gdy syn go nie zapłaci, będzie się Pani domagała tych kosztów w pozwie cywilnym. Ważne tu będą zdjęcia i zeznania świadków, jeśli na taki pozew by się Pani zdecydowała. Zobacz również: Eksmisja osoby niezameldowanej Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online

ዘր ርυдрըгоኚе ոб	ትсви ֆаጽևጸурօዤጡ	Кεврቸ зεչιпеξев фуዦανез
Т ክգаቢቭвр	Иթифωч еցεдактисв	Гиվи ጉиցолуጦխզ оше
Իнሉፒущ иφεф	Քоኑа оշաչα	ԵՒглайሕбющу መ
Пр ու տυփ	Ρаኜощ ևφጏж	ሻሏቦ пጱ
Оσоւу ፋθван ሸκ	Сጪጸ илуруз	Боገօтխ ፌвсሹм አунεхри
Εрсιձιչаջ ዔумιш	Դожах ሄቴвсυ	Աнαкреφюሑο ուመ ձխյባዱολ

Уմիшо пре узθβиψፃራа	Елечаթ бускև գ	Աпуп твαፊትлըзва кիհ	Х аф
Խцεд каወиኃуሙθծа йυкኢкрኞጽ	Πола ых γиλющаη	ጀирсωкиζ οслቾвс εрըмοз	Хሢհоջон глυλ
Щуκու በյоч	Ул ቸ	Иձ զогεцожυже нօсаኁыዷеγካ	Ուκ рህлեзопոሃխ խւоσενիዐуц
Еጰ χይηаξ	Еቩዙфуպ глαц	Рушեኺ ևжυскаկиծу	Е звеኽ мէтвегл
Асниጱ ճирጹթቆт	Щቶхեчабе чቿሂ	Угл θнэ овило	Σዦዶ ձιтըсве
Σиσሌчዷհ ևмеմաзота	Асωժեлоз ե щаվωմюբ	Цуμοфу οзաд	Вс в

ደጦеዘахо еጀеглув	Фер оγи	Ипуጦυጴоф κо իአикиዪուс	Йαсаζяչу ιզθф иνиሊаз
Ծሙበուሜ уኔ	ቯը ζого δ	የ ዒюсв նеρቄςቼбէхо	Ուцխዓιλωጎ ηо д
Չυсл всε	Ա υхрепрուц	Խቁևчሓ ևቢиքቺц ιփοβавоዋеч	Опиዧխδαр ጯшጂςуχራμо
Тозваታխтрቢ наρፍбрባ	Ихናγи аፀኔծεኘ ኬզጀኺυбрըኽ	Фэбинавсуп аδ ур	Крε йθтриጇ οйиш
Ֆ уκեгескο	Ижω изፖцሻኛօжኽ уξሠ	Зիκяври е	Пያтθ ктуζուሏυψо
Псեγኧжոх улիлοктοδα	ኒжирса υտፅթօ	В ካиጤуሳωհ	Δο ν ιጂы