W kalendarzu świąt prawosławnych występuje 12 świąt głównych oraz najważniejsza uroczystość, nazywana „Świętem świąt”, Pascha. Ze względu na liturgię odprawianą według kalendarza juliańskiego, stosuje się podwójne datowanie: według starego (juliańskiego) oraz nowego (gregoriańskiego) typu. Święto Paschy przypada od 15 dnia miesiąca nissan (marzec-kwiecień) i upamiętnia wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej. Obchody trwają 7 lub 8 dni i obejmują: przygotowanie (zrzeczenie się kwasu oraz jego palenie), seder (wieczerza sederowa, w której odmawiana jest modlitwa kidusz, odprawiane jest rytualne obmycie rąk, błogosławieństwo oraz spożycie słonych i gorzkich potraw), czytanie Hagady, czyli opowieści historii o wędrówce z Egiptu, ucztę (najważniejszym jej elementem jest maca i cztery kielichy wina) oraz odkupienie za sprawą odmawianych modlitw i psalmów. W styczniu kalendarza gregoriańskiego (25 grudnia) obchodzone jest Boże Narodzenie, które obrzędami podobne jest do tradycji katolickich. W przeddzień spożywany jest jedyny posiłek tego dnia - uroczysta kolacja, której towarzyszy dzielenie się prosforą (odpowiednik opłatka) i składanie życzeń, suto zastawiony stół potrawami bezmięsnymi, sianko pod obrusem oraz dodatkowe nakrycie dla niespodziewanego gościa. Różnicą jest jednak brak żłóbka z Dzieciątkiem Jezus. Prawosławnymi zwyczajami są także ubieranie choinki oraz wędrówki kolędników z ogromną gwiazdą. Święto Epifanii, czyli Objawienia przypada 6 stycznia kalendarza juliańskiego i jest połączone z Chrztem Pańskim. Wierni są zobowiązani do uczestnictwa w nabożeństwach w dzień poprzedzający święto, następuje uroczyste poświęcenie wody. Święto Jordanu, jak bywa nazywane, zostało wprowadzone w IV wieku i uznane za pamiątkę Chrztu Jezusa w świętej rzece. Tradycją tych obchodów jest podanie ciasta z migdałem, a osoba która odnajdzie go w swoim kawałku zostaje „królem migdałowym”, zaś dzieci, wędrując od domu do domu z gwiazdą, otrzymują rogale i wspólnie śpiewają kolędy. Podobnie do katolickich zwyczajów, prawosławni kapłani nawiedzają domy swoich wiernych, kropiąc je wodą święconą, tym samym symbolicznie wypełniając Boże Objawienie. Spotkanie Pańskie obchodzone 2 lutego to odpowiednik chrześcijańskiego Ofiarowania Pańskiego. Jest to rytuał spotkania i oczyszczenia upamiętniające ofiarowanie Jezusa w świątyni, zaś zgodnie z prawem Mojżeszowym, był to dzień Oczyszczenia Maryi. Według wierzeń żydowskich każdy pierworodny syn musiał zostać przyniesiony do świątyni 40 dni po narodzinach. Natomiast Spotkanie jest nawiązaniem do spotkania Symeona z Chrystusem, a więc człowieka z Bogiem, które ma przypominać o konieczności przygotowania się na wezwanie Pana. Niedzielą Palmową prawosławnych jest Wjazd Jezusa do Jerozolimy, który rozpoczyna obchody Wielkiego Tygodnia. W cerkwiach odbywają się uroczystości Niedzieli Wierzbowej, ponieważ wówczas wierni przynoszą do poświęcenia gałązki wierzby, które następnie wtykane są w domach za ikony. Najczęściej święto to połączone jest z poprzedzającym go wskrzeszeniem Łazarza, ponieważ ich symbolika nawiązuje do Męki Pańskiej oraz jest zapowiedzią zmartwychwstania Chrystusa. Zwiastowanie Bogurodzicy przypada 25 marca i jest świętem na pamiątkę przekazania Maryi Dobrej Nowiny przez Archanioła Gabriela. Święto zapowiedzi narodzin Syna Bożego jest dniem radosnym i tego dnia na znak wyzwolenia ludzkości z grzechu i śmierci wypuszczane są gołębie oraz pieczone busłowe łapy - drożdżowe bułeczki w kształcie bocianich jest świętem ruchomym, wypadającym 40. dni po Zmartwychwstaniu. Wieńczy ono okres Paschy i przygotowuje do Pięćdziesiątnicy, czyli Zesłania Ducha Świętego. Pięćdziesiątnica przypada 50. dni po Zmartwychwstaniu Jezusa i uważana jest za początek Cerkwi Chrystusowej, przez którą świat otrzymuje oczyszczenie, uświęcenie oraz staje się częścią Królestwa Bożego. W prawosławiu Dzień Zesłania Ducha Świętego nazywany jest także Świętem Trójcy Świętej, ponieważ wówczas Bóg objawił tajemnicę Trójcy Świętej. Podobnie jak kościoły katolickie, cerkwie ozdabiane są zielonymi gałązkami, świeżymi kwiatami i ziołami lub pierwszymi plonami. Symbolika zieleni nawiązuje do odradzającej się Cerkwi i wiosny, zaś zwyczaj przynoszenia zbiorów wywodzi się od starotestamentowego zwyczaju przynoszenia kory dęby Mamre i nasion. Święto Przemienienia przypomina objawienie się Chrystusa przed apostołami: Piotrem, Jakubem i Janem, które zostały opisane w Ewangeliach. Na górze Tabor (czystość, blask) poprzez świetlisty obłok prorocy Eliasz i Mojżesz byli świadkami Pańskiego Przemienienia i usłyszeli z nieba głos Boga, zaś sam Chrystus po raz pierwszy zapowiedział swoją męczeńską śmierć i zmartwychwstanie. W dzień Przemienienia przypadającego 6 sierpnia prawosławnych wyznawców obowiązuje ścisły post, a istotą święta jest wiara w zapowiadaną, przemienioną ludzkość żyjącą w blasku światła bożego. Zaśnięcie Najświętszej Bogurodzicy to ostatnie w prawosławnym roku liturgicznym święto obchodzone 15 sierpnia i jest odpowiednikiem katolickiego Wniebowzięcia Maryi. W wierzeniach wschodnich Maryja została wzięta do nieba wraz z ciałem i duszą. Prawosławnych wiernych do święta przygotowuje dwutygodniowy post, który jest niemal tak samo surowy jak Wielki Post. Według Ewangelii św. Jana, Archanioł Gabriel zapowiedział Matce Bożej jej odejście. Po zaśnięciu Maryi, odprawiono jej pogrzeb, a ciało zostało złożone do grobu. Po trzech dniach zmartwychwstała i odeszła do życia wiecznego. W odróżnieniu od katolicyzmu, w którym nie docieka się sposobu w jaki Maryja umarła, prawosławni wierzą, że motyw śmierci Bogurodzicy jest uniwersalnym przesłaniem dla każdego wierzącego. Narodzenie Najświętszej Maryi Panny jest pierwszym świętem cerkiewnego cyklu obchodzone 1 września. Historia narodzin Matki Bożej wiąże się z długim wyczekiwaniem Joachima i Anny na potomstwo. Bóg wysłuchał próśb małżonków i Anioł obwieścił im, że na świat przyjdzie dziecko, które w podzięce ofiarują Najwyższemu. Uroczystość ta została ustanowiona około IV wieku i choć niewiele jest informacji na temat tego wydarzenia, ikonografika przedstawiająca sceny narodzin Bogurodzicy pochodzi z VI w., podkreśla ważność i obecność Maryi w wypełnieniu Boskiego planu. 14 września przypada uroczystość Podwyższenia Krzyża Świętego. Jej obchody związane są z odnalezieniem krzyża św., na którym umarł Chrystus. Po ukrzyżowaniu i zdjęciu ciała Zbawiciela, jego prześladowcy zakopali wszystkie krzyże z Golgoty, a na nich postawili świątynię pogańską. Trzy wieki później św. Helena postanowiła odnaleźć relikwie, które zostały złożone w bazylice Grobu Świętego w Jerozolimie. W kościele prawosławnym każdy wierny nosi przy sobie krzyż otrzymany na chrzcie. Przyjmuje się, że istnieje wiele form, jednak za najpopularniejszą uznaje się krzyż z dwiema dodatkowymi poprzeczkami: górną poziomą, oznaczają tabliczkę, którą rozkazem Piłata przybito nad Chrystusem oraz dolną ukośną, która symbolizuje podnóżek, a jej asymetria to waga sprawiedliwości: razem z Jezusem ukrzyżowano dwóch skazańców - po lewej znieważał go, zaś po prawej prosił o wstawiennictwo u Boga. Wprowadzenie Matki Bożej do świątyni to święto wypadające 21 listopada, będące odpowiednikiem katolickiego Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny. Gdy Maryja skończyła 3 rok życia, rodzice oddali ją, zgodnie z obietnicą, na służbę Bogu. Zgodnie z tradycją Bogurodzica weszła do sanktuarium świątyni, gdzie przebywała pod opieką Archanioła Gabriela i była karmiona chlebem bożym, tym samym przygotowywała się do roli Matki Boga. W ten dzień w kościele prawosławnym do obrzędu liturgicznego wprowadzone zostają kolędy.